Recensie: Wendell & Wild RECENSIE

Recensie: Wendell & Wild

Punker (en jeugddelinquent) Kat Elliot is een tienermeisje dat haar eigen demonen onder ogen moet komen. Teruggekeerd in haar thuisstad Rust Bank rehabilliteert ze bij een katholieke school. De meeste van ons hebben wel schuldgevoelens en spijt, maar Kat's demonen hebben namen. Ze heten Wendell en Wild. Deze demonenbroers sluiten een bondgenootschap met de gothic-tiener om hun aartsvijand te kunnen verslaan. De aartsvijand is Sister Helley, een non die demonen vernietigd. Kat hoopt door deze bondgenoten haar ouders te laten herrijzen. 

Dertien jaar na Coraline probeert regisseur Henry Selick zijn succes over te doen met Wendell & Wild. Jordan Peele heeft meegeholpen met het script en heeft ook samen met Keegan-Michael Key het duo Wendell & Wild tot leven gebracht. Zij hebben de stemmen ingesproken van de titulaire demonen. Kat Elliot is ingesproken door Lyric Ross en Angela Basset leent haar stem aan Sister Helley. Het boek is gebasseerd op een boek van Selick en Clay McLeod Chapman dat nooit is gepubliceerd. Bruno Coulais (Les Choristes) zorgt voor de soundtrack. 

De animatie is goed gelukt. Knipoogjes naar The Nightmare Before Christmas en Coraline zijn goed te zien, films die Selick allebei heeft geregisseerd. Het is duidelijk een film om te kijken rond Halloween, met buitensporige figuren in een duistere en gotische omgeving. De film speelt met de dood, op een ietwat humoristische wijze. Het is dan ook geen kinderfilm voor de allerkleinste. De film is voor kinderen van twaalf jaar en ouder. 

Op papier heeft deze film alles om in de prijzen te vallen, maar toch schiet het tekort op het grote scherm. De muziek is goed en de animatie mag er zijn, maar het script en de personages blijven halverwege steken. Zelfs de grappen van de komische demonen weten dit niet recht te trekken. Wendell & Wild blijft daardoor een beetje hangen tussen een leuke film voor een keer en een die je misschien beter kan overslaan. De geanïmeerde wereld heeft wel alles om de stoere onder ons uit te nodigen om daar een tijdje rond te hangen.

Een film die uiteindelijk te moeilijk is voor de doelgroep, maar wel met de animatie die we ondertussen van Selick kennen en verwachten. De focus ligt te weinig op de animatie en teveel op een script met haken en ogen, maar toch zullen vele verliefd worden op deze film zoals ze ook deden bij het vorige werk van Selick. 

Recensie: Wendell & Wild