Recensie: Avatar: The Way of Water RECENSIE

Recensie: Avatar: The Way of Water

Het langverwachte vervolg op de kaskraker van 2009 is eindelijk te zien. Het enorme succes van Avatar werd snel gevolgd met geruchten over een tweede deel. Dertien jaar later is het eindelijk zo ver. Is de film het wachten waard geweest? De film kost meer dan drie uur van je leven, maar je wordt beloond met een van de mooiste films tot nu toe. 

Visueel een cadeautje, maar waar gaat hij over? Aan het einde van Avatar was te zien hoe marinier Jake Sully tussen de Na'vi op de planeet Pandora woont. Hij heeft zijn menselijke lichaam gedag gezegd en is compleet gebonden aan zijn vrouw Neytiri. In het begin van Avatar: The Way of Water zie je hoe hun gezin is ontstaan. Hoe ze een zoontje krijgen, een dochtertje adopteren (geboren uit de avatar van Grace) en uiteindelijk een gezin van zes worden met nog een zoon en dochter. Ze zitten op een roze wolk, maar daar komt snel een einde aan. Het leger keert terug en heeft het gemunt op Sully en zijn gezin. Om hun volk te redden vluchten ze naar een andere clan, maar ook daar zijn de bosbewoners niet veilig. 

Zoals hierboven al benoemd: de film ziet er prachtig uit. Het decor, zowel in het woud als onder water, zorgt voor rijke scénes waardoor je makkelijk meedrijft in de schoonheid van de natuur. Het plot heeft wat weg van het eerste deel. Je leert een harmonieus volk kennen met hun eigen manier van leven. Het bos is omgeruild voor de zee en veel nieuwe personages staan op de set. Het is niet moeilijk om ze uit elkaar te houden (behalve misschien Jake's zonen in het eerste deel van de film). Met een film van deze speelduur is het ook niet moeilijk om personages genoeg screentime te bieden. Adoptiedochter Kiri steelt de show en Tuk, het jongste kind, is een grappige toevoeging en zorgt ook voor de nodige humor. Een bepaalde vader/zoon relatie zorgt ook voor veel humor, maar dat laten we nog even in het midden. 

Over die speelduur, de film had hier en daar iets ingekort kunnen worden. Het eerste deel wordt overheersd door haast langdradige scénes over Jake en zijn gezin, maar de introductie van deze personages en het leven van de nieuwe clan, gecombineerd met de betoverende gebieden maken dit geen straf. Schaamteloos heeft Avatar: The Way of Water genoeg scénes met maar één doel: je laten verwonderen over de oceaan en haar schoonheid. In het laatste uur is het tempo opgevoerd, maar dan is het op een gegeven moment ook goed geweest. 

De film is duidelijk een opbouw naar een derde deel. Geen zorgen, er wordt (als het goed is) niet nog eens van je gevraagd om een decennia te wachten. Het derde deel zou over twee jaar te zien moeten zijn. Er is veel te zeggen over Avatar: The Way of Water, maar de conclusie is dat je kan genieten van een oogverblindende film met een rijk scala aan personages en een mooi verhaal. Menig een zal ook een traantje wegpinken als de credits naar beneden stromen. 

Recensie: Avatar: The Way of Water