Recensie: Indiana Jones and the Dial of Destiny RECENSIE

Recensie: Indiana Jones and the Dial of Destiny

Daar gaan we nog een keer. Kun je de theme song al horen? Een vijfde Indiana Jones, met een inmiddels 81-jarige Harrison Ford, is natuurlijk het ideale recept voor veel nostalgie en een kijkje in het leven van geliefde personages. Maar is dit deel een waardig (en nodig) vervolg, of toch een laatste poging om geld in het laatje te leggen? 

We beginnen met een geanimeerde en jonge Harrison Ford. Zijn stem verraad het een beetje en de getrainde ogen van de jongere generaties houd je niet voor de gek, maar de digitale Jones zet schetst het verhaal voor de vijfde en ongetwijfeld (met Harrison tenminste) laatste Indiana Jones. We ontmoeten de jongere Jones in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. De proloog rekt zich uit als we een mysterieus artefact, een onbekende beste vriend van Jones genaamd Basil Shaw en de nazi Jürgen Voller leren kennen. Vijfentwintig jaar later staat de dochter van die beste vriend, Helena, op de stoep bij onze bekende schatgraver. 

Het is dan 1969. De maandlanding is in volle gang en Indiana Jones moet met pensioen. Als dat niet genoeg is voor de archeoloog om te verduren wil Helena met Jones dat mysterieuze artefact van de proloog opzoeken. De nazi Voller (Mads Mikkelsen) duikt ook weer op, al is het onder een valse naam. Hij is op zoek naar dezelfde wijzerplaat als Helena. 

Dit is dus het decor voor deze vijfde Indiana Jones-film. Het is een beetje een kat-en-muisspel waarbij iedereen hetzelfde wil bereiken. Een groot deel speelt zich af in Marokko. Nu zul je misschien denken, is dat nu leuk, een 80-jarige Indiana Jones? Maar Harrison Ford doet het geweldig en er is geen enkel moment in de film waardoor je twijfelt aan zijn kunnen als de actieheld. 

Motorfietsen, vliegtuigen, tuktuks en zelfs paarden, Ford laat weer zien dat hij van alle markten thuis is. Zijn petekind, Helena (Phoebe Waller-Bridge) heeft dezelfde interesses als haar peetvader. Deze archeoloog in opleiding zou zo maar eens de aanleiding kunnen zijn voor een nieuwe reeks Indiana Jones-films. 

Het plot van Indiana Jones and the Dial of Destiny valt niet bij iedereen in de smaak, maar eigenlijk is er heel weinig mis mee. De dialogen zijn goed, de actie scenes zijn leuk en de film weet je ook een paar keer op het verkeerde been te zetten. De personages, zowel de nieuwe als de bekende, zijn stuk voor stuk goed geschreven. 

Indiana Jones and the Dial of Destiny is een waardige afsluiter van de reeks. Het is misschien niet het beste deel (vergeet de film met Sean Connery niet), maar het is een mooi en nostalgisch laatste hoofdstuk. Indiana Jones mag zijn hoed nu afzetten en met pensioen gaan, maar misschien geeft hij zijn hoed en zweep wel door aan een nieuwe generatie. 

Recensie: Indiana Jones and the Dial of Destiny