Recensie: Sea of Solitude | 4 hartjes

Recensie: Sea of Solitude| 4 hartjes

Sea of Solitude, de tweede EA Originals game, neemt je mee in de donkere gedachten van Kay en de leefwereld van mensen met een depressie. Wat als onze grootste vijand in een game niet zomaar een vijand is maar een voorstelling van eenzaamheid, angst en falen?

Het is niet altijd makkelijk om jezelf te verplaatsen in iemand anders zijn donkere gedachtegang. Electronic Arts heeft, in samenwerking met Jo-Mei Games, geprobeerd om de gedachten van iemand met een depressie om te zetten in een virtuele voorstelling. Kay, een meisje dat kampt met eenzame gedachten, moet doorheen het verhaal verschillende monsters te lijf gaan. Dit lijkt op het eerste gezicht oppervlakkig en een verhaal met weinig inhoud maar toch heeft de game een diepere achterliggende betekenis. De gemene monsters staan dan ook voor verschillende angsten die ze moet doorstaan. Het is dus de bedoeling dat Kay letterlijk haar eigen depressie overwint door deze monsters te verslaan. Alleen maakt eenzaamheid van onszelf ook een monster en beseft Kay dat zij zichzelf ook moet vernietigen zodat de oude, vrolijke Kay weer tot leven komt.

Sea of Solitude begint met Kay die wakker wordt in een boot en zichzelf wilt bevrijden van de eenzaamheid. Ze wordt geholpen door een lichtgevend meisje dat sprekend op haar lijkt en haar positieve evenbeeld is. Al snel wordt het meisje verslonden door één van de monsters en is het aan Kay om haar te bevrijden. Alleen is de wereld donker en proberen de monsters haar neer te halen met neerbuigende opmerkingen. De gemene wezens kunnen enkel vernietigd worden door lichtbronnen die verstopt zitten. Sea of Solitude is dus meer een puzzelgame dan op het eerste gezicht lijkt. Deze lichtbronnen zijn moeilijk te vinden en je bent dus enkele uren zoet met het uitvissen van de juiste weg. Wanneer je genoeg lichtbronnen hebt gevonden, zal het monster worden vernietigd en begint er een nieuw hoofdstuk.

Omdat Sea of Solitude een soort puzzelgame is, draait alles rond de wereld waarin je speelt. Je waant jezelf in een stad die op Venetië lijkt en het is de bedoeling dat je in en op de gebouwen klimt op zoek naar licht. De gebouwen zelf zijn fantastisch en gedetailleerd uitgewerkt. Soms zitten er kleine aanwijzingen in die het verleden van Kay duidelijker maken. Naar gelang Kay haar gemoedstoestand zal de wereld ook met de tijd veranderen. Maar omdat zij in een depressie zit, is de wereld vooral gehuld in een donkere sfeer en is het dus een stuk moeilijker om je weg te vinden. Soms net iets te donker waardoor je vaak verdwaald. Gelukkig kan zij lichtstralen uitzenden die haar en de speler in de juiste richting sturen. Toch is het oppassen geblazen want als je in het water terechtkomt, zal het monster je verslinden. Sea of Solitude betekent dan ook letterlijk ‘zee van eenzaamheid’ en alles wat in het water zwemt is dus ook je grootste vijand. Soms zal het water verdwijnen en kun je op je gemak rondwandelen in de stad.

Een echt volledig achtergrondverhaal rond Kay is er in het begin niet. De grote vraag is dan ook waarom zij eenzaam en depressief is geworden. Doorheen de game zitten er wel enkele artefacten verstopt, zoals brieven in flessen, waarin stukje bij beetje wordt uitgelegd wat haar tot de donkere gedachten heeft gedreven. De monsters stellen verschillende trauma’s voor en uiteindelijk zal met elk hoofdstuk Kay’s verhaal en haar depressie duidelijker worden.

De game en het verhaal op zichzelf zijn enorm boeiend en doen je ernaar hunkeren om het einde te weten. Alleen kan het snel saai en repetitief worden. De gameplay zelf is te simplistisch en veel te makkelijk. Het verhaal en het concept van de game moeten je echt interesseren omdat dit de belangrijkste onderdelen zijn. Daarmee is dan ook alles gezegd. Verwacht dus niet dat je letterlijk de monsters te lijf gaat gaan met een zwaard in de hand. Sea of Solitude is zeker geen survival game maar een adventure game gemixt met verschillende puzzels die moeten worden opgelost. De moeilijkheidsgraad van de puzzels zelf valt op zich wel mee en is geen al te grote of moeilijke uitdaging. Een beetje redeneringswerk is voldoende om de game binnen een goede tijdsperiode uit te spelen. Of dit een voordeel of een nadeel is, hangt er vanaf of je zelf een enorme fan bent van moeilijke puzzelgames of niet. De grote valkuil van Sea of Solitude is dus niet het verhaal en de puzzels, want deze zijn enorm leuk en interessant, maar de gameplay die zelf niets voorstelt. Iets wat een enorme teleurstelling is.

Daarbij verandert de context en de wereld binnen de game bijna nooit. Je blijft rondwandelen in een wereld waarin alles steeds maar weer op hetzelfde lijkt. Daarbij is het soms echt een obstakel om in veel te donkere ruimtes rond te wandelen waardoor je tegen muren en objecten blijft lopen. Er is wel een variatie in monsters maar dat is dan ook alles.

De duur van de game is ook niet heel lang. Verwacht dus niet dat je urenlang kan spelen. Dit hangt ook wel een beetje af van de snelheid waarin je de puzzels oplost natuurlijk.

Sea of Solitude kaart moeilijke trauma’s aan maar dit maakt de game zelf een moeilijke confrontatie voor mensen met mentale problemen. Omdat de game pijnlijke punten aanhaalt is het niet echt aan te raden om het te spelen als je zelf een moeilijke periode achter de rug hebt. Er zitten dan ook verschillende herkenbare situaties in.

Als conclusie is Sea of Solitude dus op het eerste zicht een simpele game maar kent een mooi verhaal dat mentale problemen in een nieuw daglicht plaatst. Iets wat we helemaal niet gewend zijn van Electronic Arts. Het is plots veel makkelijker te begrijpen hoe iemand zich voelt of hoe men omgaat met een depressie. De game is zeker een aanrader als iets alternatiefs om te spelen en sleurt je mee in een meeslepend verhaal. Alleen is de gameplay zelf saai en herhalend. Daarnaast veranderd er amper iets in de context van de game en is het vrij snel uitgespeeld.