Recensie: Stela | 3 hartjes

Recensie: Stela | 3 hartjes

Wat zou je doen als je wakker wordt in een wereld waarin je het enige overlevende meisje bent? Een vraag die beantwoord wordt in de nieuwe game Stela. Een donker, duister spel dat zich afspeelt op vreemde locaties vol met monsters in de meest bizarre weersomstandigheden. Het is aan jou om te overleven in een wereld waarin niets echt 'leeft'.

Stela begint in een donkere grot waar een kolom met een vreemd symbool oplicht. Een meisje, in een witte jurk, wordt wakker op een rots. Vanaf dan begint een heel vaag avontuur. Wie is het meisje en waarom werd zij exact wakker in de grot? Waar is zij naar op zoek? Al snel blijkt, wanneer het meisje uit de grot komt, dat het einde van de wereld nabij is. Er spelen zich scènes af in enge bossen, verdorde velden en giftige regen. Stela heeft dan ook een duister tintje. Elke achtergrondscéne geeft rillingen en zorgt ervoor dat je je zo snel mogelijk uit de voeten wilt maken. Het ene moment word je achterna gezeten door een stel ratten en het volgende moment door vreemde, gezichtloze monsters met lange armen. Stela klinkt dus als de perfecte horrorgame, maar is het dat ook?

De game is ontwikkeld door SkyBox Labs, een onderneming die ook meewerkte aan spelletjes zoals het gekende Minecraft, Age of Empires en Halo. Daardoor liggen de verwachtingen van Stela hoog, maar die worden niet ingelast. Stela is een puzzelgame die al was uitgebracht in 2019 voor de App Store (en dus ook als app speelbaar is op Apple producten) en Xbox. Dit jaar kwam het voor het eerst uit op pc en de Nintendo Switch.

Een eerste probleem bij het begin van het spel is dat er geen informatie gegeven wordt over controls. Het is dan ook niet direct duidelijk dat je voorwerpen kan vastpakken. Laat staan hoe je puzzels moet oplossen. Daarnaast zijn de controls voor de game vrij basic. Je kan als speler alleen naar links en rechts lopen en voorwerpen verschuiven. Alhoewel het niet altijd zichtbaar is welke voorwerpen je daadwerkelijk kan vastpakken. Daarmee is ook alles gezegd. Op zich is dit niet erg voor gamers die van simpele puzzelspelletjes houden. Maar het meest ergerlijke is dat het meisje tergend langzaam loopt. Wanneer je op de hielen wordt gezeten door een monster is dit extreem frustrerend. Het is net alsof je in een nachtmerrie probeert weg te lopen maar je voeten aan de grond gelijmd zijn.

Een ander probleem is de verhaallijn. Er is niet echt een aanzet of drang om meer te weten te komen over de game. Stela geeft dan ook niets vrij over de achtergrond van het meisje. Een rode draad is er niet echt. Wie is het meisje dan? Hoe komt het dat ze heeft weten te overleven in zo een wereld? Waarom is zij de enige overlevende persoon in heel het verhaal? Vragen waarop er geen enkel antwoord te vinden is in heel de game. Er is daarom dus niet echt een doel om verder te spelen. 

Als laatste is de speelwijze verschrikkelijk. Reken erop dat je in de game zowat een miljoen keer zal doodgaan. In een normale puzzelgame is er niet echt een horrorelement en heb je daadwerkelijk de tijd om de puzzel uit te dokteren. In Stela is dit niet zo. Je loopt snel in valstrikken en moet de puzzel meerdere keren uitproberen. Een beetje ergerlijk omdat er telkens een laadscherm verschijnt en je weer opnieuw moet beginnen.

Daarnaast lijken alle puzzels volledig op elkaar. Op een bepaald moment komt het meisje terecht in een donker bos. Overal lopen wezens met lange armen en benen rond die het meisje liever niet in hun eigendom zien ronddwalen. Maar het enige wat de puzzels inhouden is het verstoppen achter rotsen tot het monster voorbij wandelt (wat wel vaker mislukt dan echt lukt omdat je niet altijd direct doorhebt dat er een monster staat te wachten). Of we hier dan daadwerkelijk van een puzzel spreken is een grote vraag. De opdrachten veranderen alleen wanneer het meisje zich telkens in een andere wereld bevindt.

De uiteindelijk speelduur is iets van een twee uur. Niet bepaald veel in verhouding met het idee dat je om de vijf minuten overlijd. Maar dit is omdat de puzzels op zich vrij makkelijk zijn. Er komt niet zoveel denkwerk bij kijken en meestal bij de tweede poging lukt het om de puzzel op te lossen. Vooral omdat je niet direct doorhebt dat je in een situatie zit waarin een raadsel moet worden uitgedokterd. Je blijft als speler dan ook heel de tijd doorlopen tot je doodgaat of in een valstrik loopt. Pas achteraf wordt het gevaar duidelijk en ook de oplossing tot de puzzel. En, zoals eerder gezegd, lijken alle hindernissen in de game bijna op elkaar.

Toch is de game wel interessant voor de liefhebbers onder ons van spelletjes zoals Little Nightmares, North of Layers of Fear. De uitwerking en de achtergrond van de game is prachtig. Ook al zijn de puzzels niet zo moeilijk en is er geen verhaallijn, de sfeer in de game blijft grimmig. De muziek speelt hier gretig op in door bij enge scènes de spanning op te bouwen. Vooral het horrorelement heeft hierin een bepalende rol. De monsters die op je afkomen geven een kick tijdens het spelen. Daarom is Stela eerder een platformgame waarbij je kan genieten van de 'mooi' uitgewerkte omgeving. Het geeft dan ook op een geweldige manier het einde van de wereld weer. Vooral omdat het doet nadenken over hoe de wereld eruit zou zien tijdens een Apocalyps.

Echt afgeschreven is Stela dus niet maar het is ook niet bepaald een grote aanrader. Er missen heel veel elementen die bepalend zijn voor een goede puzzelgame. Verwacht dan ook niet echt een spelletje vol met grote, ingewikkelde puzzels want het is eerder een simpele platformgame. Stela heeft geen lange speelduur alhoewel dit wel in verhouding is met de prijs. Het is dus leuk om eens tussendoor te spelen, zeker midden in de nacht in het donker, maar daar blijft het bij.

Recensie: Stela | 3 hartjes