Recensie: Disintegration | 4 hartjes

Recensie: Disintegration | 4 hartjes

Robots worden een steeds interessanter onderwerp in de gamewereld. Om de zoveel tijd komt een gameontwikkelaar met een eigen blik op hoe de toekomst eruit ziet en dit gebeurd vaak in een negatief wereldbeeld. Private Division komt met Disintegration, een game waarin je in de huid kruipt van een robot met een menselijk brein. Alleen is ditmaal de aarde niet vernietigd, maar toont de game een manier om de wereld net te verbeteren. De aarde is gestart met herop te leven en het is aan jou als robot om dit proces in de juiste richting te blijven duwen door vijanden te vernietigen en de planeet te zuiveren.

Disintegration start met een oefenmodus voor degenen die dat willen. Hierin worden de controls simpel uitgelegd. Het is de bedoeling dat je vanaf een zwevend schip vijandelijke robots neerhaalt. Dit doe je samen met een team dat zich op de grond bevindt. De verhaallijn start na deze oefenmodus. De game begint op de aarde, maar al snel blijkt dat er een heleboel is misgelopen. De economie draaide niet goed meer, er heerste een tekort aan middelen en voedsel en mensen werden ziek wat leidde tot enorm veel doden. Een klassiek begin voor een game met robots en een Apocalyps. Er moest dus een oplossing worden gevonden om de wereld te verbeteren en om de mensheid te laten voortleven. Men komt met het idee om het menselijk brein over te zetten in een robotlichaam oftewel 'integration'. Zo hoeft men geen gebruik meer te maken van middelen op de aarde en hoeft men dus niet meer te eten en te drinken om te overleven. Zo krijgt de aarde de tijd om te herstellen en bij te benen met de menselijke vraag. Alleen is dit maar een tijdelijk proces. Het is de bedoeling dat, wanneer de aarde beter zal worden, de robots zullen verdwijnen en men terugkeert naar het menselijk lichaam. Natuurlijk zijn er robots die weigeren terug te gaan naar de normale manier van leven en dus hun robotlichaam willen behouden. Al snel ontstaan er twee kampen en is er een oorlog aan de gang. Het verhaal start pas echt wanneer je wakker wordt als een robot met de naam Romer Shoal op een bizar ruimteschip. Na een discussie besluit je te ontsnappen met enkele lotgenoten en kom je op de aarde terecht. 

De gameplay is vrij makkelijk. Romer Shoal is een piloot en Disintegration speelt zich dus vooral in de lucht af. Je beweegt door gebruik te maken van een gravcycle die niet hoog zweeft boven de grond. Onder de Gravcycle loopt je team mee om te vechten. Je kan zelf beslissen op welke vijand zij zich moeten focussen. Dus doorheen heel het verhaal ben je niet alleen, maar krijg je hulp van buitenaf. Het is met andere woorden een heel andere manier van gamen. Enerzijds moet je het team onder controle houden en commando's geven maar anderzijds moet je zelf ook op vijanden schieten. Want de gravcycle heeft eigen wapens. Verwacht dus geen typische first person shootergame. Disintegration is eens fijn om uit te proberen als je van dit genre houdt en het geeft een beetje variatie in je speelwijze. Maar bij deze manier van spelen is er wel een nadeel. Meestal hoef je geen commando's uit te delen aan het team, behalve als je ze naar een specifiek voorwerp leidt om iets open te maken of op te rapen. Vijanden worden dus vanzelf uitgeschakeld. Hierdoor schiet er eigenlijk weinig werk voor jezelf over. Als je toch opdrachten geeft, dan schakelt het team de vijand snel uit waardoor je direct weer iemand anders moet aanduiden. Het spel is dus wel een typische shootergame maar meestal zijn er geen vijanden meer over voor jezelf oftewel ben je heel de tijd bezig met commando's geven. Op zich is dit wel leuk, maar je moet voor deze speelstijl zijn.

Het leuke is dat elke robot zijn eigen karakter lijkt te hebben en dit ook uitstraalt in hun uiterlijk. Zo valt een vrouwelijke robot af te leiden door bouten en moeren in de vorm van halskettingen en ronde oorbellen. De robots mogen dan wel op elkaar lijken, ze zijn uniek in hun stijl. Alleen spijtig dat je verplicht bent om een mannelijk personage te spelen. Toch is Romer een leuk figuur en draagt zijn karakter wel veel bij aan de verhaallijn. De verhaallijn op zich heeft wel een beetje diepgang maar niet overdreven. Zo heb je geen eindeloze discussies en dialogen maar kan je er direct invliegen. De wereld is ook mooi vormgegeven maar de ondergang is minder duidelijk te zien. Je zou haast niet zeggen dat er iets scheelt met de aarde. 

De verhaallijn en de beelden zijn prachtig maar hier en daar zijn er wel enkele mankementen. Het beeld blokkeert vaak en de stemmen komen niet altijd overeen met wat de figuren lijken te doen. Op een bepaald moment komt het groepje robots een oudere man tegen. De conversatie is nog niet gestart maar toch zie je de man zijn mond open en dicht doen. Het beeld en de klank komen dus niet altijd overeen. Dit maakt het moeilijk om het verhaal echt te kunnen volgen. Bovendien haperen de beelden vaak, wat vrij zonde is.

Naast de verhaallijn kan je ook in multiplayermodus spelen. Je kan met meerdere vrienden samen online spelen. Elke speler heeft dan zijn eigen gravcycle en eigen team op de grond. Het leuke aan de multiplayer is dat je de keuze hebt uit 9 verschillende groepen met elk hun eigen voordelen. Zo kan je een team kiezen op basis van je manier van spelen. The Sideshows misleiden vijanden door stiekem bommen achter te laten terwijl Tech Noir dan weer inspeelt op aanvallen op een langere afstand. Kies dus een team dat het beste bij je past, want ook je groep die op de grond speelt is belangrijk om de overwinning te halen.

Disintegration heeft dus zowel een uitgebreide campagne als een optie om multiplayer te spelen. De game geeft een heel nieuwe invulling aan een first person shootergame. Het kent niet de typische manieren om vijanden neer te halen maar geeft een heel ander perspectief vanuit de lucht. Gelukkig ben je niet alleen maar heb je een team langs je zijde om te vechten. Maar ook al is de verhaallijn leuk, toch zitten er hier en daar mankementen in. Bovendien schakelt het team vijanden grotendeels zelf uit waardoor er niet veel werk meer voor jou overblijft. Het hangt volledig af van jou of je deze speelstijl leuk vind. Is commando's geven en teams leiden niets voor jou? Dan is Disintegration niet de game die je zoekt, maar het geeft wel eens een leuke variatie tussendoor.

Recensie: Disintegration | 4 hartjes

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Zwangerschapsmonologen

  • Recensie: De terugkeer van Florence

  • Ik vergeef het me - Berti Persoons

Zoek in artikelen