Column: Hey, n**ken?

'Hey, neuken?'

Eigenlijk moest ik een column schrijven voor Chicklit.nl maar ik had totaal geen clou waar ik het over ging hebben en was onbewust deadlineontwijkend richting Facebook afgedwaald. Ineens was daar dat berichtje in mijn chatbox, van een wildvreemde man. Ik nam een slok van mijn koffie en typte terug: 'Wat denk je zelf?' Altijd netjes antwoord geven, zo heb ik geleerd.

 

'Ik denk het wel, dan kan ik je geile koppie volspuiten,' was zijn reactie. 

Ik nam nog een slok koffie en overwoog: Hij denkt, dat is een goed teken. Foutloos Nederlands, daar heb ik wel wat mee. En hij was blijkbaar ook goed in dingen volspuiten, altijd nuttig met die twee linkerhanden van mij. Alleen dat 'geile', dat vond ik een beetje vulgair. 

'Dacht het niet, loser,' antwoordde ik. Want dat je altijd netjes moet antwoorden, is naar gelang de vraag, vind ik. 

 

 

Schattig

Omdat ik met enige regelmaat dit soort berichten ontvang en niet iedereen het kan geloven, besloot ik een print screen online te zetten. Uiteraard met een netjes afgebalkte naam, want zo ben ik hè: Men is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. 

Al snel ontspon zich een discussie met Facebookvrienden. Wat zou het verwachtingspatroon van zo'n man zijn? Hoopte hij op een: 'Neuken? Ja, leuk! Ik zat me net af te vragen wat ik vanavond ging doen. Geef me je adres maar even.'? Dat kinderlijke vertrouwen in een goede afloop, het had wel iets schattigs eigenlijk. 

 

Vriend

Een Facebookvriendin meldde dat zij van dezelfde man een soortgelijk berichtje ontvangen had. Dat ik niet zijn speciale oogappeltje was, was even slikken en daarom was ik stiekem blij te horen dat zij hem ook had afgewezen. 

Er mengde zich een nieuwe Facebookvriend in het gesprek, iemand die ik niet IRL ken: 'Wat een smeerlap! Waarom zet je zijn naam niet gewoon openbaar?!' Ik wist zo snel niet wie het was dus zocht ik zijn profiel op, maar wat schetste mijn verbazing? Hij was bevriend met Viezerik! En dat vertelde ik hem dus ook. Vriend reageerde hevig ontsteld en we praatten verder in de chat. Hij kon niet geloven dat zijn 'jeugdvriend vanaf de peuterzaal' zoiets zou doen. Ik ook niet.

 

Vergeven

Vriend werd boos. Ik had die print screen gewoon bewerkt! Ik wilde aandacht! Hij wist me te wonen! En toen vroeg hij, beschuldigend: 'En waarom heb je zijn voornaam niet afgebalkt?!' – Inderdaad had ik per ongeluk op één plek Viezeriks voornaam laten staan – Ik herinnerde Vriend er maar niet aan dat hij een luttele tien minuten geleden nog schreeuwde om schandpaling van deze persoon, want dat was uiteraard voordat hij wist dat het om zijn vriend ging. Hypocrisie, het komt voor en je moet mensen óók kunnen vergeven, vind ik. 

 

 

Loyaliteit

De loyaliteit waarmee hij zijn vriend verdedigde was hartverscheurend en daar prees ik hem ook voor. Ik zei dat ik meerdere print screens had als bewijs, maar die hoefde hij niet. 'Fuck print screens!' riep hij geestdriftig. Ik opperde dat Viezerik dan wellicht gehackt was. Het kan hè, het kan allemaal, ik ben van goede wil. 'Ja!' antwoordde hij. Gehackt: dat moest het zijn! Hij zou Viezerik benaderen om het te checken. Prima, ik geloofde het ondertussen allemaal wel. Mijn cursor knipperde steeds agressiever naar me: die fokking column wachtte. 

Maar even later kwam Vriend er inderdaad op terug: hij had Viezerik gesproken. Die had zeer verbaasd gereageerd en alles ontkend. Het was aandoenlijk hoe triomfantelijk Vriend daarover deed. Ook de naïviteit waarmee hij er blijkbaar vanuit ging dat iemand die het wél gedaan had het gewoon zou toegeven, ontroerde me. Ik zei hem Viezerik op het hart te drukken zijn wachtwoord te veranderen en bij Facebook aangifte te doen van een gehackt account. Want zo ben ik hè: altijd meedenkend met zij die het nodig hebben.

 

Genaaid

Maar toen. Maar toen! In plaats van een excuus voor zijn eerdere beschuldigingen en bedreigingen, ging hij over op complottheorieën. En toch was het mijn schuld! Ik had het vooropgezet! Ik was degene die Viezerik had gehackt en vervolgens dat bericht naar mezelf had gestuurd! De print screens: gephotoshopt. De vriendin die aangaf dat ze ook door hem was lastiggevallen: ook vooropgezet, door mij. Hij kwam me opzoeken! 'Prima,' zei ik nog in een laatste poging De Grote Verzoener uit te hangen. 'De koffie staat klaar.' Maar we bleven rondgaan in cirkeltjes en ik was er eerlijk gezegd niet meer tegen opgewassen. Zoveel gekheid op een stokje –terwijl ik toch dacht dat ik daar zelf ook behoorlijk in masterde, ik gaf het op. En ondanks dat het niet tot neuken gekomen was, voelde ik me toch aardig genaaid.