Fleur heeft minder last van afscheidstress

Precies een jaar geleden schreef ik, vlak voordat we naar Dubai verhuisden, dat ik last had van afscheidstress. Ik was al langer bekend met eetstress (voordat ik bij iemand ga eten, ben ik bang dat er niertjes, bleekselderij of plofkip op het menu staan) en met leukstress (vrolijk moeten doen terwijl je humeur op standje harde wind met plaatselijk een regenbui staat). Daar kwam nu dus afscheidstress bij. Het lukte me niet om met alle vriendinnen, familieleden en werkrelaties apart af te spreken.
 
Nu ben ik twee maanden komen overzomeren in Nederland en zit met hetzelfde probleem. Twee maanden! Het lijkt eindeloos lang, maar de tijd vliegt voorbij. Zeker met werk dat doorgaat en een paar weken vakantie bij familie. De tijd efficiënt indelen, keuzes maken, mensen teleurstellen. Best lastig voor een pleaser zoals ik. Gelukkig heb ik wat geleerd van het afgelopen jaar en weet ik de stress nu beter te managen. Dat doe ik door: A. te leren combineren, B. prioriteiten te stellen en C. los te laten.
 
A. Leren combineren. Mijn man lijkt totaal geen last te hebben van afspreekstress. Immuun is hij voor deze ziekte. Ik heb geobserveerd hoe hij omgaat met langeafstandsrelaties en probeer daarvan te leren. Hij en zijn vrienden voelen geen enkele rancune en er vallen ook geen ongemakkelijke stiltes als ze elkaar een jaar niet hebben gezien of gesproken. Zelfs als ze een verjaardag zijn vergeten, volgt er geen steekje onder water. Ze pakken de draad gewoon enthousiast weer op alsof ze elkaar gisteren nog gezien hebben.
 
Wanneer mijn man in Nederland is, combineert hij afspraken met familie en vrienden heel slim, zodat hij meteen een hoop mensen tegelijk ziet. Geen probleem! Niemand is op z''n tenen getrapt omdat mijn man niet ook nog eens apart heeft afgesproken voor extra quality time. Hoe anders gaat het eraan toe in vrouwenvriendschappen. Huwelijken, zwangerschappen, geboortes van kinderen, verjaardagen, nieuwe huizen, verbouwde tuinen. Een beetje vriendin maakt het mee.
 
B. Prioriteiten stellen. Familie staat voor mij op de eerste plaats. Dus die zie ik. Verder maak ik tijd voor kraambezoekjes aan baby''s van beste vriendinnen. Huwelijken vind ik eveneens belangrijk, daaronder vallen ook de vrijgezellenfeestjes (mooi combinatiemoment trouwens). We zijn dit jaar uitgenodigd voor drie bijzondere huwelijken, allemaal in het buitenland: twee in Frankrijk en één in Londen. Tussen elk huwelijk zit precies een maand, dus het is niet te doen er om steeds voor heen en weer te vliegen vanuit Dubai.
 
Ik heb gekozen voor het huwelijk in Londen waar ik getuige ben. Ik ken vriendin K al veertien jaar en wilde dit huwelijk voor geen goud missen. Ook al stel ik daardoor twee lieve bruiden teleur en kunnen we met kerst waarschijnlijk niet naar Nederland.
 
C. Hij staat op drie, maar is eigenlijk de belangrijkste les: loslaten. Ik weet het, dat klinkt als een advies van een immer mediterende monnik uit Nepal die een exclusief interview geeft in Happinez. Toch is het waar. Een vriendin in Dubai vertelde me dat ze overspannen was geworden na haar laatste bezoek aan Nederland omdat ze van hot naar her rende en daardoor eigenlijk helemaal niet kon genieten van haar verblijf in Nederland. En ze had niet eens een kind bij zich dat ook aandacht en zorg nodig had. Reden voor haar om zo min mogelijk terug te vliegen. Zonde van haar tijd, geld en energie. Tja.
 
Loslaten dus. Ik accepteer dat ik niet meer in Nederland woon en dat heeft als consequentie dat ik mensen die me dierbaar zijn een tijd lang minder intensief zie. Maar het betekent ook dat duidelijk wordt waar mijn prioriteiten liggen, en welke vriendschappen de afstand overleven. Want met beste vriendinnen is het eigenlijk net als met beste vrienden. Als je ze na een lange tijd ziet, is het als vanouds. Zonder rancune, zonder eetstress, zonder leukstress. En zonder afscheidstress.