Fleur rekent af met examenvrees

Zolang ik me kan heugen, heb ik een haat-liefdeverhouding gehad met studeren. Aan de ene kant vind ik het heerlijk om met mijn neus in de boeken te zitten en kennis te vergaren. Het leven is te kort voor de dingen die ik allemaal nog wil leren en de boeken die ik nog wil lezen. Zo staat Hemingway (For Whom the Bell Tolls) al heel lang op mijn to-read-list. En gitaarles. Volledig opgaan in een onderwerp en de tijd verliezen. Loving it. Aan de andere kant heb ik examenvrees. Ken je van die irritante mensen die hyperventilerend de examenzaal ingaan en daarna roepen dat ze het zó slecht hebben gemaakt, maar vervolgens prima scoren? Van die types die je wel kunt stompen om zulk idioot gedrag? Zo iemand ben ik. Maar wij bedoelen het niet slecht. We zijn er echt van overtuigd dat we een 1 hebben gehaald voor het examen. Noem het gerust een negatief en vertekend zelfbeeld. Of pure gekheid.
 
Het is een soort zelfkastijding om dan toch weer een studie uit te kiezen waarop een examen volgt. Ik kan toch ook gewoon vrijblijvend een verdiepingscursus Engels volgen? Waarom heb ik me dan ingeschreven voor een intensieve examentraining Engels (IELTS: International English Language Testing System)? Omdat ik het niet kan laten. Ineens kreeg ik de onbedwingbare drang om mijn Engels te perfectioneren. Ik vond een cursus hier in Dubai en schreef me in. Ik wilde een doel hebben en weten hoe mijn niveau is. Vrijblijvend af en toe een rondje joggen kan ik ook niet. Nee hoor, er moet meteen een marathon in het verschiet liggen. Gewoon voor de leuk wat stukjes tekst tikken? Welnee, doe mij maar een hele roman. Uiteindelijk zit ik mezelf dan weer flink op mijn kop te tikken met mijn extreem hoge lat. 
 
Vaak heb ik me alleen en onbegrepen gevoeld in mijn eindeloze ambitie die zich uitte in ongezelligheid, zoals stress en faalangst. Tot ik kennismaakte met mijn klasgenoten in de IELTS-examentraining. Al tijdens de eerste les, kregen we een oefenexamen, om ons niveau te peilen. Muisstil was het in de klas. Toen de lerares naar de goede antwoorden vroeg, stak iedereen zijn vinger op om het antwoord te geven. Ik moest een beetje lachen om dit stelletje strebers en was de enige die zich wat op de achtergrond hield. Maar in de pauze brak het ijs en raakte ik in gesprek met interessante mensen uit allerlei culturen. Een Indiase jongen die dolgraag aan het werk wilde in de vliegtuigbouw, een moeder van zes uit Pakistan die de training deed om een visum te kunnen krijgen voor Engeland omdat haar dochter daar ging studeren. Een Libanese vrouw die wilde emigreren naar Australië omdat de scholen daar gesubsidieerd worden. En een meisje uit Dubai dat ervan droomde om interieurdesign te studeren. Stuk voor stuk leuke mensen met goede redenen voor een examentraining. Daar zat ik dus (behoorlijk zwanger) tussen met mijn Engels-opfrissen-voor-de-leuk-met-examen-als-toetje. Voor het eerst voelde ik me niet de nerd, maar de relaxte student. En dat heb ik proberen vol te houden. Studeren zonder stress. Zou het iets opleveren? Ook voor het examen heb ik wel geoefend, maar met mate. Dit keer heb ik me niet laten verleiden tot nachtelijke praktijken en heb ik me niet gek laten maken door spookbeelden van een teleurstellende 1 als resultaat. Een score die ik nooit zou durven delen met mijn omgeving. Het grappige was, dat ik degene was, die de angsthazen uit mijn klas irritante adviezen begon te geven over hoe je kunt ontspannen. "Joh, je bent nu al zo goed! Zelfs als je niet meer studeert, haal je het examen nog met je ogen dicht. En anders doe je het gewoon opnieuw."
 
Op de dag van het examen was ik toch een piepklein beetje zenuwachtig. Een extra keer controleerde ik of ik alles bij me had: pen, paspoort, gelukssteen. Tijdens het examen gleed de stress van me af en ging ik er helemaal voor. Totdat de bel ging ten teken dat het voorbij was. Wat bleek: ik had het examen niet afgekregen binnen de tijd. Horror. Dit was me nog nooit overkomen. Was ik te relaxt geworden?
 
Ik heb de laatste tien vragen gegokt en heb er geen goed gevoel over. Echt niet. Als mensen me vragen hoe het examen is gegaan, zeg ik eerlijk dat ik denk dat ik het niet goed heb gemaakt. Je ziet ze denken. Nog twee weken wachten op de uitslag, en dan weten we het. Ondertussen bijt ik me vast in Hemingway.