(Ledenrecensie) boek: Huisje boompje beest RECENSIE

Welkom in de Vinex, de plek waar Ambi Pur alle vieze luchtjes heeft weggesprayd. Mooi huis, aangeharkte tuin, lekkere auto voor de deur en twee kinderen. Het is het ideale plaatje wat de gesettelde veertigers Joris en Lidia hebben en ze zouden niet anders willen. Maar dan komt Rob in de wijk wonen. Hij is een charmante fotograaf, een bohemien, een ladies' man. Wat gaat er schuil achter zijn voordeur? Lidia hoort verhalen over Rob. Geruchten. Iets met kinderen. Het zal toch niet?

Bij binnenkomst van dit boek zag ik meteen hoe opvallend dit boek is. Felblauw, gele en witte letters, groen gras en een rode barbecue. De kaft schreeuwt gewoon zomer! De tekst op de achterflap laat mij vermoeden dat ik een spannend verhaal ga lezen. Een persoon die nieuw is en waar geruchten over rondgaan, daar wil ik graag meer van weten. Toch wordt het boek op de achterflap omschreven als een schrijnende komedie. Mijn aandacht is in ieder geval getrokken. Roos Schlikker ken ik als deelneemster aan Wie is de mol? en van haar columns in de Libelle. Dit is het eerste boek van haar dat ik lees, dus ik ben erg benieuwd.

Ik val maar meteen met de deur in huis; het boek doet niks voor mij. Het boek opent met een erg bijzondere en onsmakelijke scène. Mijn eerste gedachte is: "Wat ben ik in hemelsnaam aan het lezen?". Deze gedachte heb ik gedurende het boek erg regelmatig gehad. Soortgelijke scènes komen ook vaker voor in het boek. Ik ben er nog niet over uit wat de meerwaarde daarvan is; wat mij betreft mogen die scènes volledig weggelaten worden. Het verhaal kabbelt maar wat voort en is voor mij erg onsamenhangend. Ik heb regelmatig moeite met de rode draad en kan niet goed bijhouden vanuit wie ik het verhaal nu aan het lezen ben. De personages worden amper uitgewerkt, ik heb niet het idee dat ik ze heb leren kennen. Dan komt er ook nog een personage in voor waarvan ik de meerwaarde eveneens niet begrijp. Het is meer een bijpersoon, maar wat mij betreft zou het de leesbaarheid verbeteren als hij tevens weggelaten zou worden. Het grote punt waar heel het boek om draait, gaat in een razend tempo voorbij. Niet op een goede, spannende manier, maar het voelt eerder afgeraffeld aan. Als ik dit boek niet voor de leesclub zou lezen, dan zou ik het na een paar hoofdstukken al aan de kant hebben gelegd en ergens achter in een kast hebben opgeruimd. Ik vind het heel vervelend, maar het enige positieve aan dit boek is voor mij dat ik het uit heb.