(Ledenrecensie) boek: Furie - Veel suggestie, weinig concreet RECENSIE

Een studiegroepje van vier meisjes met een fascinatie voor hekserij, een school gebouwd op een plek waar in de zeventiende eeuw heksenprocessen plaats vonden en een moord. Genoeg ingrediënten om een thriller mee te schrijven.

Furie begint met een ijzersterke proloog. Op een schommel wordt het lichaam van een meisje gevonden. Zij is vermoord. Een modern meesterwerk, precies en diepgaand. De proloog smaakt zeker naar meer.

Het verhaal verspringt naar het moment dat Violet begint op school. Het studiegroepje van vier meisjes bestaat op dat moment uit drie. Omdat Violet lijkt op het verdwenen meisje (Emily) wordt ze gevraagd deel te nemen aan het speciale groepje uitverkorenen van docent Annabel. Violet raakt bevriend met de drie meisjes en doet haar best Emily te vervangen.

Hekserij en vooral suggestie van hekserij voeren de boventoon in deze thriller. Omdat je volledig in het perspectief van Violet zit, kun je als lezer niet loskomen van haar ervaringen. Jammer vond ik dat Violet op de momenten waar het om ging, verzuimde vragen te stellen. En waar het niet nodig was, heel veel details meegaf. Juist doordat ze niet de vragen stelde, en Violet is geen dom meisje, kwam ze vlak over. Ook de andere personages vond ik niet heel goed uitgediept. Veel suggestie wordt gegeven over thuissituaties, ik heb er alleen geen beeld aan overgehouden.

Er staan verwijzingen en vergelijkingen tussen kunstwerken en boeken in dit verhaal. Dat maakt dat de meer filosofische delen interessant zijn, mits je dat leuk vindt. Ik vraag me af of tieners werkelijk zitten te wachten op bijvoorbeeld een vergelijk tussen twee schilderijen die beiden gaan over dezelfde situatie: een moord gepleegd door een vrouw, met een verhandeling wat een mannelijke schilder anders verbeeldt dan een vrouwelijke schilder. En enige boodschap hebben aan het betoog van Annabel dat mannen vrouwen minderwaardig en neerbuigend op het doek vastleggen.

Dat docent Annabel veel vertelt, maakt niet dat ik een beeld heb van haar als personage. Als lezer zit je eerder bij haar in de klas. Er worden wel hints gegeven die verder niet uitgewerkt wordt. Wat ze werkelijk vindt, denkt of voelt, ik vond het jammer dat ik er niets over te lezen kreeg.

In sommige stukken liepen heden en verleden zo in elkaar over, dat ik genoodzaakt was het stuk opnieuw te lezen, puur vanuit de vragen: waar heb ik de overgang gemist of wat heb ik nu precies gelezen. Dat maakte dat het verhaal verwarrend overkwam en niet fijn las.

Een verhaal waarin uitgeweid wordt over kunst en literatuur, wordt zelf niet automatisch ook een literair boek. Wat ontbrak was een ontwikkeling van de personages. Enige zelfreflectie, een kritische blik op wat er gebeurt of gebeurd is. Dat ontbreekt in dit boek. Violet doet het niet, ze gaat mee in wat Robin wil. Van Alex en Grace kreeg ik niet goed hoogte, behalve de suggestie dat ze samen een relatie hadden, wat ook nergens echt uitgesproken werd.

Ik blijf achter met het gevoel dat ik juist doordat ik me genoodzaakt voelde verschillende stukken te herlezen, het boek al twee keer gelezen heb. En nog vol zit met suggesties en half gevormde beelden, waardoor ik het verhaal niet goed kan duiden. Ik vind het lastig aan te geven aan wie ik het boek zou aanraden. Als ik eerlijk ben dan kom ik uit op: niemand.