(Ledenrecensie) boek: We moeten dapper zijn - Een prachtige beschrijving van een onstuimig, soms hartverscheurend leven van Elle RECENSIE

We moeten dapper zijn.  Francis Liardet!

Een vlot leesbare roman met prachtige beeldspraken, opgebouwd uit delen die verwijzen naar een persoon met de jaartallen waarin het deel zich afspeelt.
Het verhaal wordt niet chronologisch verteld. Wel zijn er in de delen subtiele verwijzingen naar het volgende deel, naar de toekomst of naar het verleden. Het verhaal ontwikkelt zich langs deze sprongen in de tijd, die elkaar natuurlijk opvolgen (als je goed let op de verwijzingen)

We maken kennis met Ellen, getrouwd met Selwyn Parr wonend in de stad Upton. Het is het begin van de oorlog in dec. 1940. Southampton is in brand geschoten en de evacués worden per bus overgebracht naar Upton. Ze moeten een slaapplaats hebben, gelukkig deze gemeenschap staat open voor dergelijke vluchtelingen. Ellen heeft al drie evacués, maar tijdelijk neemt ze nog een aantal vrouwen en meisjes op, achteraf maar voor één nacht. De dames willen de volgende ochtend direct weer terug. Op één na: een klein meisje ligt in de bus te slapen en niemand weet wie het is. In haar kleren zit een adres genaaid. Pamela Pickering uit Plymouth, dat is alles. Twee dames uit die bus weten te vertellen dat haar moeder in The Crown in Southampton logeert. Die wordt gebombardeerd  en ook zij komt om. Pamela’s vader is ‘onbekend’ en er is na veel naspeurwerk geen familie te vinden, op een tante na die niets met haar te maken wil hebben.
Het zijn tijden van bittere armoede, helaas heeft Ellen daar wel ervaring mee. Uiteindelijk blijft Pamela bij hen wonen, een goed en warm pleeggezin is niet zo gemakkelijk te vinden. Maar Selwyn is realistisch:
       “… Ooit zal iemand haar komen halen Ellen…Je wilde toch geen kinderen…Nee ik wil
        Pamela, Pamela en ik zijn hetzelfde. Ik was net zo’n kind. Een kind dat op de wereld niets of
        niemand meer heeft…”(blz 85)
In de terugblik binnen het volgende deel lees je hoe arm Ellen het vroeger heeft gehad, wat de oorzaak ervan was en hoe ze zich er door heen probeerde te slaan!
Pamela blijft de hele oorlog bij Ellen en Selwyn. Ellen beschouwt haar min of meer als dochtertje. Maar…. Haar vader komt haar ‘opeisen’.
De manier waarop dit beschreven wordt is zo intens, dat het bij jezelf ‘onder de huid’ kruipt … Vader en dochter … hij wil dat zijn dochter naar zijn zus in Ierland gaat.
         “… Ik zou met liefde tien koude winters doorstaan zonder zomers ertussen…mijn meisje
          moeten verliezen! ..” (blz 262)
Nog erger is het als Hester de zus van vader alle contact via correspondentie ook nog afkapt.
Ellen probeert zich dapper door de ‘rouwperiode’ heen te slaan; wat wrang …. de oorlog voorbij, maar nu begint voor haar het verdriet, de ellende pas echt.  Zij gaat brieven schrijven aan Pamela, die ze niet opstuurt, maar waardoor ze het gemis een plaats kan geven!
           “… drie keer was ik de donkere januaritunnel ingegaan en er aan de andere kant weer
            uitgekomen en elke keer werd het eerder licht…” (blz 297)
Opnieuw komt er een meisje op haar pad! eerst wijst ze haar af, maar dat houdt ze niet vol.
Lucy, de vriendin van Ellen merkt op:
           “…’t Is wel een sjofel mormel! Lucys woorden vlogen in het rond als vuilnisbakdeksels in
            de storm…”( blz 310)
Is Ellen gekwetst? Ja en nee, zij blijft moeite houden met de verwerking van haar eigen jeugd en met de scheiding van Pamela.
We blijven als lezer Ellen volgen in haar ontwikkeling en in haar vriendschap met de andere personages, waarbij één persoon wel een heel bijzondere relatie gaat worden.
In de laatste delen van deze roman worden heden en verleden prachtig met elkaar verweven.
           “… de tijd speelt een spelletje met me; de jaren keerden op hun schreden terug… ”         
             (blz  377)
Het einde wordt heel ontroerend en respectvol beschreven.
              “… de hemel brak open, de wereld werd schoon gewassen. Ik hervond mijn
               evenwicht…” (blz 399)
Wat een prachtige roman! Wat een mooie opbouw en subtiele opvoering van de spanningsboog!
Echt een aanrader! Een must-read!