• mijn waardering

(Ledenrecensie) boek: We moeten dapper zijn RECENSIE

Frances Liardet:

Frances Liardet is schrijver en vertaler Arabisch. Ze vertaalde onder andere een roman van Nobelprijswinnaar Naguib Mafouz en doceert Creative Writing aan de University of East Anglia. We moeten dapper zijn is haar tweede roman, en de eerste die in Nederlandse vertaling verschijnt. 


Samenvatting

Diep in slaap lag ze op de achterbank van de bus. Knietjes opgetrokken, duim in de mond. 
Ze was een jaar of vier, vijf. Ik keek om. De laatste passagiers schuifelden het gangpad door. 
'Bij wie hoort dit meisje?' riep ik. Niemand reageerde.

December 1940. Duitse bommen vallen op Southampton, en de bewoners vluchten naar de omliggende dorpen.  In Upton vindt de pasgetrouwde Ellen Parr een meisje, slapend achter in een bus. De kleine Pamela is, zo lijkt het, moederziel alleen. 

Ellen heeft altijd gedacht dat ze geen kinderen wil, maar wanneer ze Pamela bij zich in huis neemt, blijft niets bij het oude: het verleden dat ze achter zich had gelaten en de toekomst waarvan ze had gedroomd. Terwijl de oorlog voortwoedt, wordt de band tussen Ellen en Pamela steeds sterker. Maar als de gevechten ophouden begint het besef te dagen dat het nooit de bedoeling was dat Pamela bij haar zou blijven...

We moeten dapper zijn is een roman over moed en tederheid, over ontberingen en vriendschap, en over de ongelofelijke 
kracht van de liefde voor een kind. 

We moeten dapper zijn is een vlot leesbare roman, opgebouwd uit verschillende delen die verwijzen naar een persoon 
met de jaartallen waarin het verhaal zich afspeelt. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld. Het verhaal ontwikkelt zich door sprongen in de tijd.

We maken kennis met Ellen, getrouwd met Selwyn Parr,wonend in de stad Upton. Het is het begin van de oorlog in dec. 1940. 
Southampton is in brand geschoten en de evacués worden per bus overgebracht naar Upton. Ze moeten een slaapplaats hebben, gelukkig staat iedereen hier open voor dergelijke vluchtelingen. Ellen heeft al drie evacuées, maar tijdelijk neemt ze nog een aantal vrouwen en meisjes op, achteraf blijkt maar voor één nacht. De dames willen de volgende ochtend direct weer terug. 
Op één na: een klein meisje lag in de bus te slapen en niemand weet wie ze is en bij wie ze hoort. In haar kleren zit een adres genaaid. 

Pamela Pickering uit Plymouth, dat is alles. Twee dames uit dezelfde bus weten te vertellen dat de moeder in The Crown in Southampton logeert.  Die wordt gebombardeerd en de moeder blijkt te zijn overleden. Pamela’s vader is ‘onbekend’ en er is na veel naspeurwerk geen verdere familie te vinden, op een tante na, die ver weg woont en die niets met Pamela te maken wil hebben.

Het zijn tijden van bittere armoede, helaas heeft Ellen daar wel ervaring mee.Hier lezen we later meer over. Uiteindelijk blijft Pamela bij Ellen en Selwyn wonen, een goed en warm pleeggezin is niet zo gemakkelijk te vinden.En Ellen wil dit ook eigenlijk niet. 

In de terugblik binnen het volgende deel lees je over hoe armoedig Ellen het vroeger heeft gehad, wat de oorzaak hiervan was en hoe ze zich er door heen probeerde te slaan! Pamela blijft de hele oorlog bij Ellen en Selwyn. Ellen beschouwt haar min of meer als dochtertje. Maar dan duikt haar vader op, en deze wil Pamela meenemen, zodat deze bij zijn zus in Ierland kan gaan wonen. Bij haar "echte familie". Dit is natuurlijk een Hel voor Ellen. Nog erger is het als Hester de zus van Pamela's vader alle contact via correspondentie ook nog afkapt. Omdat dit beter zou zijn voor Pamela gaat Ellen hiermee akkoord.
 
Ellen probeert zich dapper door de ‘rouwperiode’ heen te slaan. De oorlog is voorbij, maar nu begint voor Ellen een periode van extreem verdriet, en later verwerking. Ellen gaat brieven schrijven aan Pamela, die ze niet opstuurt, maar waardoor ze het gemis een plaats kan geven!

Jaren later komt er opnieuw een jong meisje op haar pad! Eerst wil Ellen er niks van weten, te veel herinneringen, maar later opent ze toch weer haar hart. Ook al is het verdriet om Pamela nog altijd aanwezig. 

We blijven door heel het boek Ellen volgen in haar ontwikkeling en in haar vriendschap met de andere personages, waarbij één persoon wel een heel grote rol in haar leven zal spelen.

In de laatste delen van deze roman worden heden en verleden prachtig met elkaar verweven. En zijn er nog enkele leuke plotwendingen/verrassingen.

In eerste instantie, na lezen van de beschrijving, had ik een heel ander soort boek verwacht, ook vond ik het verhaal soms wat langdradig. Vandaar dat ik dit boek 3 *** geef

We moeten dapper zijn

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (13 stemmen)
  • Omschrijving:

    Diep in slaap lag ze op de achterbank van de bus. Knietjes opgetrokken, duim in de mond. Ze was een jaar of vier, vijf. Ik keek om. De laatste passagiers schuifelden het gangpad door. 'Bij wie hoort dit meisje?' riep ik. Niemand reageerde.

    December 1940. Duitse bommen vallen op Southampton, en de bewoners vluchten naar de omliggende dorpen. In Upton vindt de pasgetrouwde Ellen Parr een meisje, slapend achter in een bus. De kleine Pamela is, zo lijkt het, moederziel alleen.
    Ellen heeft altijd gedacht dat ze geen kinderen wil, maar wanneer ze Pamela bij zich in huis neemt, blijft niets bij het oude: het verleden dat ze achter zich had gelaten en de toekomst waarvan ze had gedroomd.
    Terwijl de oorlog voortwoedt, wordt de band tussen Ellen en Pamela steeds sterker. Maar als de gevechten ophouden begint het besef te dagen dat het nooit de bedoeling was dat Pamela bij haar zou blijven...
    We moeten dapper zijn is een roman over moed en tederheid, over ontberingen en vriendschap, en over de ongelofelijke kracht van de liefde voor een kind.

     

Meer info

Toegevoegd door: