(Ledenrecensie) boek: We moeten dapper zijn RECENSIE

Op het moment dat het boek begint vindt Ellen Part achter in de bus een slapend klein meisje. Helemaal alleen. Niemand die zich om haar bekommerd. Ze besluit het meisje mee te nemen en rond te vragen van wie dit kind is of dat iemand gaar herkend. Maar niemand weet wat. Ze neemt daarom het meisje  mee naar huis. Er moet toch iemand voor haar zorgen. Ellen is getrouwd, maar heeft zelf geen kinderen. Het meisje wordt liefdevol opgevangen. Maar ze weet ook wel dat er iemand zal zijn die haar mist en haar komt ophalen.

Het verhaal speelt zich af aan het begin van de oorlog. En wordt je meegenomen door de ontwikkeling van Pamela, het meisje uit de bus. Ook lees je hoe de jeugd van Ellen is geweest en hoe ze is geworden wie ze nu is. En waarom Ellen haar zo kan inbeelden en meevoelen hoe Pamela zich voelt. De jaren dat in elkaars leven zijn krijgen ze een speciale band.

Als je de achterflap leest krijg je een bepaald beeld / gevoel over hoe het boek zal gaan verlopen, maar één of andere manier worden die verwachtingen niet echt waar. Het begin van het verhaal komt dan ook rommelig over.  Kon niet echt een beeld scheppen van de hele situatie. Gaande weg werd dat beter en was het fijner om te lezen. Aan het einde gaat alles in een vogelvlucht voorbij,  maar de cirkel is wel rond en dat is toch wel een mooi iets. 

Het idee achter het boek is mooi alleen de uitvoering is matig.