(Ledenrecensie) boek: 54 minuten RECENSIE

Het is een traditie dat het begin van ieder semester bestaat uit een speech voor alle klassen in de kantine. De rector is nog maar net uitgesproken en alle docenten en leerlingen willen de kantine verlaten, maar de deuren gaan niet open. Zelfs de nooddeuren zijn op slot. Er breekt pas paniek uit als er een voor iedereen maar al te bekende jongen door de enige geopende deur komt. In zijn uitgestoken hand heeft hij een pistool, waarmee hij om zich heen begint te schieten…

​54 minuten is verdeeld in hoofdstukken die de minuten aangeven waarin de gebeurtenissen zich afspelen. De minuten worden op hun beurt verteld door Claire, Sylv, Autumn en Tomás. Sylv en Autumn zitten wel in de kantine, maar Claire en Tomás niet. De echte reden dat Tomás op het moment van de schietpartij stiekem in de leerlingendossiers aan het neuzen is blijft in het midden, maar Claire is met het schoolteam aan het hardlopen op de atletiekbaan als ze de eerste schoten hoort. De verschillende perspectieven laten hun kijk op de gebeurtenissen die zich voor hun neus afspelen zien, maar je leert de personages ook beter kennen door middel van terugverwijzingen en flashbacks.
     Gedurende het verhaal blijft het lastig om de namen uit elkaar te houden, en al helemaal om de onderlinge banden aan te duiden. Pas na een van de laatste hoofdstukken weet je wie wie is en weet je van ongeveer de helft hoe het zit met broers en zussen. Zo zijn Tomás en Sylv broer en zus. Claire heeft nog een jonger broertje in de kantine zitten. Sylv en Autumn zijn, zoals ze dat zelf noemen, speciale vriendinnen. En het is de broer van Autumn die het pistool op haar richt…
     Het feit dat het bijna onmogelijk is de namen uit elkaar te houden, houdt niet weg dat het verhaal zo realistisch verteld wordt. Er zijn mensen in de kantine en er zijn mensen die daar niet zijn. Mee- en tegenvallers komen allemaal aan bod en de kippenvelmomenten zijn er in overvloed. Tegelijkertijd heeft Nijkamp een ontzettend actueel thema gekozen, want of het verhaal zich afspeelt in een bomvolle schoolkantine of op een overvol treinstation of in de Bataclan in Parijs; heden ten dagen zijn mensen op veel locaties bekend met (terroristische) aanvallen. In 54 minuten is er blijvende hoop op een goed einde, maar er is kennis dat dat goede einde er niet zal komen. 54 minuten is niet geromantiseerd; de lezer maakt het echt mee. Misschien is het wel een geruststelling dat de lezer wordt onthouden van bloedspetters en schotwonden.
     De spanning blijft er tot aan het einde in. Er worden korte zinnen gebruikt die toch veel betekenis met zich meedragen. De wisselende perspectieven houden de vaart erin en veranderen net op de meest bloedstollende momenten. De flashbacks zijn maar van korte duur en hebben vooral als nut om de personages beter te leren kennen en om de beweegredenen van iedereen beter te begrijpen. Zelfs als de aanslag voorbij is, wordt het verhaal nog kort afgebouwd met een inbraak in de school door een vriend van Tomás. Dankzij de terugverwijzingen die her en der aan bod komen is de inbraak een mooie en liefdevolle afsluiting.