(Ledenrecensie) boek: Iets om voor te leven RECENSIE

Iets om voor te leven is het verhaal van Andrew, een eenzame figuur die als ambtenaar nabestaanden moet opsporen van eenzame overledenen. Door een kleine leugen heeft hij een heel liefhebbend gezin bij elkaar verzonnen. Als nieuwe collega Peggy de afdeling komt versterken en hij met haar moet samenwerken, komt hij een beetje uit zijn schulp.

Alles raakt echter in een stroomversnelling als zijn baas het lumineuze idee heeft om iedereen meer betrokken te laten zijn: een etentje, waarbij om beurten thuis gekookt dient te worden. Alleen heeft Andrew geen gezin en mooi huis.

Vanaf het begin is het een leuk en heerlijk leesbaar boek, ook met humor. De schrijfstijl is fijn, niet ingewikkeld, en je leert Andrew en zijn (trieste) werk beter kennen. Hij is erg eenzaam, erg triest, en zijn collega’s zijn vreemde figuren, wast het wel humoristisch maakt. Ik moest meteen denken aan de tv serie The Office, waarin ook een baas en zijn medewerkers ietwat vreemd zijn.

Andrew komt goed over, je leeft met hem mee en je vraagt je als lezer af hoe hij zo is geworden, want er hangt een soort van mysterie om hem heen (dat wordt aan het eind van het boek langzaam duidelijk).

Peggy is een heel leuk karakter, al is alleen maar omdat zij Andrew weer mens laat worden. Door haar komt hij een beetje uit zijn isolement. Om baas Cameron heb ik soms wel moeten lachen: hij probeert alles goed te doen, maar dat komt niet altijd goed uit de verf.

Door het lezen van dit boek word je wel weer met je neus op de feiten gedrukt. Hoe vaak lees je niet, dat mensen niet gemist worden of door een val lang moeten wachten op hulp, als die al komt. Het is eigenlijk een boek dat door veel mensen moet worden gelezen, door het thema eenzaamheid.

Aan het eind van het boek komen de losse draadjes mooi samen, terwijl er een ding aan bod kwam dat voor mij als een verrassing kwam.

Al met al heb ik erg genoten van dit boek en kan het zeker aanraden.