(Ledenrecensie) boek: De Hongerspelen - De ballade van slangen en zangvogels RECENSIE

Als prequel op de beroemde Hunger Games-trilogie spreekt het voor zich dat dit een origineel verhaal is dat, wanneer je bekent bent met de trilogie, schreeuwt om gelezen te worden. Wat dit verhaal origineel maakt is dat we nu leren hoe een verdorven iemand als Snow uiteindelijk zo is geworden, en aan zoveel macht is gekomen terwijl hij vanuit huis niet eens zoveel meer had. En dat perspectief maakt dit deel ten opzichte van de serie erg origineel.

Het thema is enorm complex, doordat de rijke bevolking een manier probeert te bedenken om de districten te straffen en tegelijkertijd zichzelf ermee te vermaken. Hoe meer leed, hoe meer vermaak lijkt wel. En hoe valt dat te rechtvaardigen? Aan alles lees je af dat dat voor velen een worsteling is, ook voor Snow. En toch overwint het goede in dit verhaal het nog niet. Dat maakt het interessant. De referenties die Collins in dit boek plaatst naar de trilogie zijn erg leuk en herkenbaar, zoals de rozen, de poederdoos en het gif. Dat Snow dingen oppert om de spelen beter te maken is een interessant detail, vooral doordat hij uiteindelijk alleen maar meer deelgenoot wordt van de onmenselijkheid van de Spelen. Maar je ziet als lezer wel al stukjes van hoe de Spelen worden zoals je ze kent uit de trilogie. Hoewel nog niet humaan te noemen, maar toch wel iets meer dan het dierentuin scenario.

Het boek ging goed en spannend van start, maar het verhaal bouwt zich uiteindelijk maar traag op. Dat maakt dat het je meer moeite kost om bij het verhaal te blijven. Er zijn zeker delen die een stuk sneller hadden kunnen verlopen, of zelfs helemaal niet zo diep uitgewerkt hadden hoeven worden om de rode draad goed vast te houden. Het verhaal is opgebouwd in drie delen en in het eerste deel volg je Snow als zeventienjarige die worstelt met zijn status en zijn schoolopdrachten. Dit deel leest nog erg vlot, vooral vanwege de vele gruwelijkheden en horrorstukjes die in dit deel zitten, wat het verhaal erg spannend maakt. Al snel valt die vaart uit het verhaal en wordt het steeds trager en minder boeiend.

Suzanne Collins heeft ervoor gekozen om het verhaal van Snow in derde persoon te vertellen, maar het gevoel ontgaat me niet dat het zoveel sterker was gewest als het in de eerste persoon was geschreven. Zodat de lezer nog meer een inkijkje in het hoofd van Snow krijgt. Verder heeft Collins altijd weer een prettige schrijfstijl en weet ze de lezer mee te voeren in het verhaal, de emoties over te brengen en in alle kleuren de gruwelijke spelen te tonen. En ik moet zeggen dat ik de creativiteit in dit boek erg waardeer, de ballades die door Lucy Gray worden gezongen met alle dubbele betekenissen zijn interessant

De ballade van slangen en zangvogels had zoveel in haar mars, maar de uitvoering voelt nét niet zo geweldig als de Hunger Games-trilogie. Wat de grootste aantrekkingskracht van het verhaal was is om erachter te komen hoe de Spelen en Snow zijn geworden zoals we ze kennen uit de trilogie. Dat is ook absoluut het interessante gedeelte, naast de gruwelijkheden die we ons nauwelijks durven voor te stellen, maar het verhaal enorm spannend maakten. Helaas heeft Collins de spanning en de snelheid van het verhaal niet helemaal weten vast te houden, en hebben we Snow nog niet helemaal weten te doorgronden, waardoor je met een ietwat onbevredigd gevoel achter blijft. Een gevoel dat we eigenlijk niet kennen bij de trilogie van Collins. Desondanks is het heerlijk om je weer even in de wereld van Katniss Everdeen te begeven en heb ik gelijk weer zin om de andere delen erachteraan te lezen. Want die verslaving zal altijd wel blijven bestaan.