(Ledenrecensie) boek: Meisje A RECENSIE

 Meisje A, voldoet niet aan de verwachting

Het debuut van Abigail Dean: Meisje A  is gelijk een enorme hit. De vertaalrechten zijn verkocht aan 31 landen inclusief de tv- en filmrechten. Waar de korte samenvatting een thriller doet vermoeden is het een roman over het (over)leven met herinneringen aan een gruwelijke jeugd.

Meisje A is Alexandra Gracie, Lex. Ze woonde met haar vier broertjes en twee zusjes in Hollowfield. Hun leven begint redelijk normaal. Vader is wel erg godsdienstig, maar ze kunnen gewoon naar school, als zijn ze buitenbeentjes omdat ze anders en niet altijd even schoon zijn. Maar vader gaat steeds verder in zijn geloof, tot hij doorslaat. De kinderen mogen niet meer naar school en later ook niet meer naar buiten. Eten is er bijna niet en het leven ontspoort compleet, tot Lex weet te ontsnappen uit het House of horrors.

Het verhaal wordt verteld vanuit Lex. Ze is nu volwassen en heeft een goede baan als jurist waarvoor ze de hele wereld over reist. Als moeder Gracie overlijdt in de gevangenis, moet ze terug naar Engeland en wordt opnieuw geconfronteerd met haar verleden als blijkt dat de kinderen het huis hebben geërfd. Met een plan om er een buurthuis van te maken, moet Lex langs haar broers en zussen voor toestemming.

Het boek heeft zeven hoofdstukken en de eerste zes krijgen de naam van een van de kinderen. De hoofdstukken zijn vrij lang en zijn opgebouwd in losse fragmenten. Zo wordt verteld wat Lex nu doet en denkt, maar verspringt het zonder enige aanduiding terug naar vroeger. De gruwelijkheden van hun jeugd komt aan bod, maar het wordt vooral aan het voorstellingsvermogen van de lezer overgelaten over wat er nu precies is gebeurd. Ook zijn er vele flashbacks naar de tijd nadat ze uit het huis zijn gered. Het zorgt ervoor dat het rommelig is en niet makkelijk leest.

De personages leer je als lezer ook niet echt kennen, er blijft een afstand. Zelfs met Lex die toch het hoofdpersonage is. Wel is duidelijk dat ze een sterk persoon is, en dat haar verleden haar heeft gemaakt tot wie ze nu is. Moeilijk persoonlijke contacten kunnen leggen en ook een problematisch liefdesleven. Gelukkig heeft ze een goede band met haar pleegouders en heeft ze van de universiteit twee bijzondere vriendschappen overgehouden. De andere kinderen krijgen wel een rol, maar de hoofdstukken die hun naam dragen, gaan toch grotendeels over Lex en het verleden. Over die personages krijgen we weinig informatie en blijven oppervlakkig. Enkel Gabriel wordt ruimer uitgewerkt. De rol van Ethan blijkt wat dubieus, maar krijgt geen uitwerking.

Het boek verloopt vrij traag en lange tijd gebeurt er weinig. Het hoofdstuk over Gabriel maakt nog wel indruk, maar pas tegen het einde van het boek weet Dean me als lezer nog even te boeien en te verrassen. Toch is dit niet het verhaal wat ik verwachte en blijf enigszins teleurgesteld achter na het omslaan van de laatste pagina van het boek.