(Ledenrecensie) boek: Meisje A RECENSIE

´Ik ben Alexandra Gracie en ik ben vijftien jaar. U moet de politie bellen.’

We volgen het verhaal van Alexandra (Lex) Gracie, die op puberleeftijd ´the House of Horrors´ ontsnapt, waar ze samen met haar broers en zussen werd blootgesteld aan ernstige mishandeling door hun ouders. Op volwassen leeftijd, waarbij Lex ondertussen succesvol juriste is geworden, wordt ze opnieuw geconfronteerd met haar verleden. Haar moeder is namelijk overleden in de gevangenis en laat haar kinderen het ouderlijk huis na. Lex besluit samen met haar jongste zusje Evie dat ze de plek wil omtoveren tot een positieve plek, alleen moet ze hiervoor eerst ééń voor één haar broers en zussen opzoeken, gezien zij mede-erfgenaam zijn. Niet alleen maakt dit een hoop herinneringen los, ook ontdekt ze hoe alle gebeurtenissen op elk van hen een litteken heeft achtergelaten. 

Allereerst was ik onder de indruk van het verhaal. Dean heeft een sterke roman neergezet, waarbij elk personage een eigen verhaal en eigen persoonlijkheid heeft. Iedereen die een heftige gebeurtenis meemaakt, gaat hier anders mee om, en dat heeft de auteur duidelijk naar voren gebracht. Het ene kind is veerkrachtiger dan de andere, maar ook het ontwikkelen van een Stockholm-syndroom in deze situaties behoort tot de mogelijkheden. Juist deze diversiteit aan persoonlijkheidskenmerken en copingstijlen, maakt dat het boek heel ´echt´ aanvoelt voor mij. En bovenal: niet een overdaad aan gruwelijke details, maar juist de psychologische ontwikkelingen van de zes staat centraal. 

“Wat hen betrof, was mijn verleden een ziekte die mijn broers en zussen nog steeds met zich meedroegen.”

Echter heeft Abigail Dean het boek wel op een ingewikkelde manier vormgegeven, waar ik af en toe echt even moeite mee had. Ik ben een liefhebber van het verspringen van tijd- en perspectief, maar bij Meisje A oogde dit regelmatig wat rommelig. De kinderen hadden allemaal een eigen hoofdstuk, beschouwd vanuit het oogpunt van Alexandra. Hierbinnen verspringt ze regelmatig, via flashbacks, waardoor het (zeker in het begin) niet altijd even prettig lezen was. Daarnaast zijn de hoofdstukken relatief lang (gemiddeld bijna 50 bladzijden). De meeste lezers vinden het onprettig om halverwege een hoofdstuk te lezen, en vooral omdat in dit geval er bijna sprake was een raamvertelling, zorgt dit niet voor een vaart in het leesproces.

Meisje A is naar mijn mening niet een gemakkelijk boek om te lezen, zowel vanwege de thematiek, als door de wat rommelig ogende vertelstructuur. Ook lees je Meisje A niet voor de gruwelijkheden, zoals de flaptekst lijkt te opperen, want er worden weinig details prijsgegeven. Toch is dit voor mij juist de kracht van dit boek, want Abigail Dean zet met haar boek een ijzersterke romandebuut neer. Een boek over hoe ervaringen ons kunnen vormen, en hoe verschillend mensen worstelen met hun psychologische erfenis.