(Ledenrecensie) boek: Het papieren paleis RECENSIE

Het Papieren Paleis vertelt het verhaal van Elle. Al haar leven lang komt zij in het zomerhuis van haar familie, het papieren paleis. Elle is gelukkig getrouwd en heeft drie kinderen. Na een avond waarop ze voor het eerst seks heeft met Jonas staat haar leven op een tweesplitsing; gaat ze voor het veilige leven dat ze heeft opgebouwd met Peter of gooit ze alles overhoop voor een liefde met Jonas, haar beste vriend sinds haar kindertijd?

De schilderachtige kaft, de titel van het boek en de tekst op de achterflap spraken me ontzettend aan. Hoewel ik dacht dat ik blanco het verhaal instapte, zorgde deze combinatie toch voor verwachtingen. Verwachtingen die absoluut niet uitkwamen. En dan is het makkelijk om een boek af te kraken, alleen maar omdat het niet voldoet aan je verwachtingen en omdat het niet in je straatje past. Maar dan doe je geen recht aan het harde werken van een schrijver en hecht je teveel waarde aan je eigen zienswijze.

Het Papieren Paleis begon goed. Melodieuze zinnen die de situatie beeldend schetsen. Plots komt er er plat taalgebruik tussendoor. Dat is niet erg, maar het past niet bij elkaar. Het haalde me ook uit de sfeer en het ritme van het boek. De schrijfstijl blijft voor mij verwarrend. Regelmatig zijn de zinnen lang, melodieus en veelomvattend. Soms zelfs zo veelomvattend dat het langdradig wordt. Op andere momenten is het taalgebruik platter en directer. Het voelt alsof het verhaal door verschillende personen is geschreven of dat het in verschillende levensfasen is geschreven. De schrijfstijl kan mijn aandacht niet vasthouden.

Ik verwachtte een boek dat ging over liefde en de keuzes die daarbij horen in het leven. Maar het boek vertelt eigenlijk het levensverhaal van Elle, van haar vroegste jeugd tot het heden. In het begin van het boek zijn er regelmatig wisselingen in tijd wat het verhaal moeilijk te volgen maakt. Dan zijn er ook nog vele personen en namen die voorkomen. Het maakt het allemaal niet makkelijker. Later in het boek lijkt het verhaal meer in chronolosche volgorde verteld te worden en werkt het vanuit het verleden naar het beslissende moment van het heden. Het boek is dan ook beter te volgen. De liefde was niet wat centraal stond in dit boek. Elle staat centraal en haar levensverhaal. Ze heeft een heftige jeugd en maakt traumatiserende dingen mee. Hoewel ik het goed vind dat aan dergelijke onderwerpen aandacht wordt besteed in een boek, vind ik de uitwerking minder goed. De trauma's kwamen te plat en te langdradig aan bod. Dergelijke momenten horen sympathie voor het slachtoffer op te wekken, maar ik was vooral aan het wachten tot de ellende voorbij was. Het doet voor mij onvoldoende recht aan de heftigheid van de gebeurtenissen en dat vind ik uitermate zonde. Ook Elle zelf laat voor mij onvoldoende groei zien in het verhaal. Ze blijft voor mijn gevoel eindeloos hetzelfde cirkeltje bewandelen, alleen in een andere context en levensfase. Zo voelt het gehele boek voor mij ook; als een eindeloze cirkel.