(Ledenrecensie) boek: De roos van Napoleon RECENSIE

Jacobine van den Hoek is auteur, columnist en organisator van culturele evenementen. Met haar debuutroman ‘Zondebok’ (2019), een roman over een 16e-eeuws waargebeurd verhaal in Amsterdam, veroverde ze de harten van boekhandelaren en lezers. Haar tweede roman ‘De roos van Napoleon’ (2022) gaat over Josephine, de eerste vrouw van Napoleon Bonaparte; hoe lotsverbondenheid twee mensen bij elkaar brengt. Jacobine van den Hoek woont met haar gezin in Amstelveen.

Frankrijk, 1790. Marie-Rose de Beauharnais, die later bekend wordt als Josephine Bonaparte vlucht van Martinique naar Parijs om te ontsnappen aan de slavenopstanden in de Cariben. Zonder echtgenoot, die haar jaren geleden verliet, maar met Euphemie, haar voormalige kindermeisje, en Hortense, haar zevenjarige dochtertje bereiken ze na een moeilijke tocht het vasteland van Frankrijk. Maar ook in Parijs is het niet veilig; de Franse revolutie is begonnen en Marie-Rose moet met haar familie nogmaals vluchten. Wanneer Marie-Rose ervan verdacht wordt tegen de revolutie te zijn, wordt ze opgepakt en in een van de beruchtste gevangenissen van Parijs gegooid. Napoleon, een jonge militair, zoekt op zijn manier naar erkenning en het geluk. Ook hij belandt in de gevangenis. Wanneer de wegen van Marie-Rose en Napoleon elkaar kruisen verandert de geschiedenis.

In ’De roos van Napoleon’ volgen we Marie-Rose en Napoleon in twee verhaallijnen die naast elkaar lopen. Beide verhaallijnen zijn uitermate boeiend en interessant en komen naarmate de roman vordert bij elkaar. Het is de geschiedenis van Josephine en Napoleon, twee gedreven mensen met elk hun eigen zwaktes en tekortkomingen. De karakters zijn krachtig en realistisch neergezet, Marie-Rose (Josephine) is een alleenstaande vrouw die voor haar kinderen vecht, ze blinkt uit in doorzettingsvermogen en positiviteit. Napoleon heeft veel manische trekjes in combinatie met depressies. De auteur besloot hem als een bipolaire persoonlijkheid neer te zetten, wat haar erg goed gelukt is. Ook de overige personages zijn goed uitgewerkt. ‘De roos van Napoleon’ heeft een zeer fijne schrijfstijl en is filmisch en gedetailleerd beschreven. De lezer wordt ondergedompeld in een boeiend stukje geschiedenis. Het schetst een rijk beeld van woelige jaren ten tijde van de Franse revolutie, de opsluitingen van grote groepen mensen die tegen de revolutie maar voor het koningshuis waren en hun tocht naar de guillotine in de gevangenis afwachtten.  

‘Trommels beginnen opnieuw zacht te slaan. De beul schuift nog even aan de plank waarop Marie Antoinette is vastgebonden en haar hoofd komt precies onder de valbijl van de guillotine te liggen. Het geroffel van de trommels wordt luider, zwelt aan, en het publiek verstomt. De beul ontgrendelt het guillotinezwaard en dan zwijgen de troms. Iedereen houdt de adem in. Ik voel het zweet in mijn handpalm vermengen met dat van Hortense. Desiree kijkt ogenschijnlijk onbewogen naar het schavot. Verderop blaffen twee honden. Een kind huilt. Een vogel vliegt krijsend over de menigte. Dan een knal. Oorverdovend. Als een kanonschot. Met een klap is de valbijl naar beneden gestort.’

‘De roos van Napoleon’ is een prachtige historische roman en heeft naast de rijke geschiedenis ook een romantische inslag, het is immers het verhaal van twee mensen die elkaar uiteindelijk vinden. Over dit huwelijk hadden we nog graag wat meer gelezen, dus hopelijk komt de auteur nog met een vervolg. Jacobine van den Hoek heeft het voor elkaar gekregen om de lezer voor zich te winnen en te blijven boeien tot de laatste bladzijde met haar roman. Knap gedaan!