Dient de waarheid echt verteld te worden? RECENSIE

Het is een  mooi dun en handzaam boek en een eerste kennismaking met deze Nederlandse thrillerschrijfster. De schrijfster schreef eerder spannende romans en succesvolle audioseries voor Storytel en maakt met dit boek weer een comeback naar het papieren boek.

Na 13 jaar gaan drie inmiddels volwassen kinderen terug naar het zomerhuis in Groenlo waar ze vroeger hun vakanties doorbrachten, ook hun verwarde vader en de vriendin van de middelste zoon is erbij. 13 jaar geleden is vanuit dit zomerhuis plotseling hun moeder verdwenen.

Het leest lekker weg omdat de hoofdstukken afwisselen tussen de drie kinderen en het is herkenbaar, het verwaarloosde vakantiehuis “Harmonie” waar voor iedereen zoveel herinneringen liggen en de familiebanden staan op scherp, je voelt letterlijk de spanning. De schrijfster gebruikt mooie zinnen zoals; “Mijn ouders onderhielden het huis en de omliggende grond zoals ze hun huwelijk onderhielden” en “Mijn overgrootouders beseften kennelijk niet hoezeer ze de goden verzochten toen ze het huis “Harmonie’ doopten”.

Het boek speelt zich af in een kleine week, dat is waarschijnlijk ook lang zat om als gezin weer bij elkaar te zijn.

Vooral door het leeftijdsverschil kijken alle drie de kinderen verschillend terug op hun jeugd en de omgang met hun ouders. Je rol tijdens je jeugd lijkt ook nu nog van belang te zijn. Ruud is de oudste en had de beste band met zijn moeder. De middelste, Philip, moest altijd op hun jongste zusje Manon letten en Manon heeft als nakomertje het langst thuis gewoond.  Ook verschillen ze qua mening over het huidige ziektebeeld en het gedrag van hun vader, deze heeft enige tijd geleden een herseninfarct gehad en ze doen allemaal op hun eigen manier hun best hem zo goed mogelijk te verzorgen.

De schrijfstijl is erg beeldend, je ziet de omgeving en personen echt voor je.

Halverwege het boek doet de jonge dochter Manon een betekenis waardoor je de situatie beter gaat begrijpen maar de schrijfster laat de lezer gelukkig lang in het ongewisse of het echt niet deert wat er zich in het verleden heeft afgespeeld. Heel knap hoe de schrijfster de spanning weet vast te houden door vooral mee te lezen met de gedachten en herinneringen van de drie kinderen zonder dat ze deze echt naar elkaar uitspreken.