(Ledenrecensie) boek: Een heel gewoon leven RECENSIE

Een heel gewoon leven, is het debuut roman van Imogen Crimp. Imogen. Een boek zonder aanhalingstekens. In een interview heeft Imogen uitgelegd waarom ze dit niet heeft gebruikt. Het gaf Imogen het gevoel om de proza af en toe losser te maken, met name momenten van verhoogde emotie - om vloeiend te glijden tussen spraak en gedachte in Anna's innerlijke monoloog, terwijl de lezer het gevoel behoudt dat we in haar hoofd zitten.

Het verhaal gaat over Anna en Max. Anna is een jonge dame die de ambitie heeft om operazangeres te worden. Anna studeert hiervoor aan het conservatorium in London. Naast haar studie is ze werkzaam bij een bar als zangeres, hier ontmoet ze Max. Zal hij haar verder helpen met haar ambitie om operazangeres te worden of zal hij alles in de war schoppen?

Het onderwerp van het boek is in mijn beleving origineel, ook het durven schrijven zonder aanhalingstekens vindt ik zeer gewaagd.

Boeken die over operazangers gaan kom je veelal niet tegen. Je zult ook enig kennis opdoen over vaktermen. 

Het is even wennen om dit boek te lezen, je mist hierin duidelijk interpunctie wat het lastig maakt om te lezen. Hiermee sloeg de schrijver voor mij finaal de plank mis. Je weet niet of je een gesprek leest of een gedachtegang. 

Maar, wanneer je dit eenmaal door hebt is het boek makkelijk te volgen. Maar dit houdt niet in dat het boek interessanter wordt. Je mist spanning en diepgang. Ik voel de ambitie die Anna heeft niet en de spanning tussen Anna en Max had van mij meer uitgewerkt en beschreven mogen worden. Ondanks alles moet ik wel eerlijk toegeven dat het einde vragen bij mij heeft achtergelaten. 

Komt Imogen met een part 2?