Windkracht 17 - Caroline Wahl RECENSIE

Recensie: Windkracht 17 - Caroline Wahl

“Dan had ik alleen die versomberende mamawolk boven me hangen, die er altijd is en meteen dichter wordt als ik haar even vergeet en blijdschap voel.”

Boven het hoofd van Ida, een twintigjarige vrouw, hangt voortdurend een zware wolk, maar ín het hoofd van Ida raast continue een zware storm die soms aanzwelt tot een orkaan. Windkracht 17 van Caroline Wahl (1995) valt met de deur in huis, wanneer Ida het huis aan de Fröhlichstrasse 37, dat niet langer haar thuis is, achter zich laat. Door ver van hier weg te gaan hoopt zij haar vroegere leven en vooral de herinneringen aan haar moeder te ontvluchten. Zij komt terecht op Rügen, in Noord-Duitsland, vol woede en met een vreselijk groot schuldgevoel, dat als een blok steen in haar maag ligt. Helaas hoeft zij ook hier haar ogen maar te sluiten of de dramatische beelden aan hoe zij haar moeder dood aantrof komen onmiddellijk boven en blijven haar achtervolgen.

Zolang Ida denkt dat zij verantwoordelijk is voor de dood van haar moeder komt zij niet toe aan rouwverwerking. Nergens vindt zij rust, niet door keihard te schreeuwen in de bossen of onverantwoord ver in zee te zwemmen. Ook niet bij het ouderpaar Marianne en Knut, bij wie ze liefdevol onderdak vindt. Pas wanneer ook hier de situatie verslechtert, leert Ida dat niet zíj voor alles verantwoordelijk is, en dat je soms de pijn in de ogen moet kijken en niet uit de weg gaan. Beetje bij beetje zien we dat Ida uit het dal omhoog kruipt.

Een verhaal met zo veel ellende, ziekte, dood en alcoholisme zou de lezer zwaar kunnen vallen, evenals de thema’s rouw en schuldgevoel, maar Wahl is erin geslaagd dit alles luchtig te houden. Dat komt vooral door haar manier van schrijven: er wordt iets beweerd en dan meteen ‘omgedraaid’, zoals het volgende laat zien:

“[Ik] leun dan met mijn rug tegen de gesloten voordeur, net als in een slechte highschool-liefdesfilm. Of een goede.”

Dergelijke omkeringen zijn verrassend en relativeren het donkere dat eraan voorafgegaan is. Verder is haar taalgebruik fijn alledaags en wordt schuttingtaal niet vermeden. Af en toe een goed getroffen vergelijking zoals

“[ik] voel me net een teek die zich aan hen heeft vastgezogen, maar ik durf ze niet te vragen of ik ze in de weg zit.”

Goede opbouw, afwisseling tussen heden en terugblikken, prima korte dialogen waarbij – in dit geval – heel duidelijk is wie wat zegt, dragen bij aan de prettige leesbaarheid van dit boek. Ieder die dit boek leest zal zich niet erover verbazen dat Windkracht 17 in Duitsland razend populair is. En wie nog niet genoeg heeft van deze jonge talentvolle schrijfster: lees 22 banen, haar debuutroman, over de oudere zus van Ida.

Recensie: Windkracht 17 - Caroline Wahl