De laatste loodjes

Oktober is de maand waarin extra aandacht wordt geschonken aan borstkanker. Daarom hebben we deze maand een wel heel speciale column voor jullie. Namelijk die van Linda. Zes jaar geleden zegde ze haar baan op om aan een geweldige reis over de wereld te beginnen. Zuidoost-Azie, Nieuw Zeeland, Canada en Zuid-Amerika. Wat begon als een droomreis, eindigde in een nachtmerrie. Vlak voor haar terugreis naar Nederland ontdekte ze een knobbeltje in haar borst, wat kwaadaardig bleek te zijn. Borstkanker werd geconstateerd en vanaf dat moment stond Linda''s leven op zijn kop. Maar ze liet het er niet bij zitten. Haar weblog die ze bijhield voor de geweldige reis kreeg ineens een andere bestemming: ze besloot het te gebruiken om haar ziekteproces te verwoorden. Ondanks de vele tegenslagen die Linda heeft gehad, probeerde ze toch alles op een positieve en humoristische manier te beschrijven. En dat valt niet mee met alles wat Linda meegemaakt heeft! Na een borstamputatie, chemo en 25 bestralingen staat ze nu, twee jaar later, voor een nieuwe fase in haar leven: haar borstreconstructie! Over niet al te lange tijd hoopt Linda haar laag uitgesneden truitjes en sexy bikini''s weer uit de kast te kunnen halen. Ze kan niet wachten!

Zoals voorheen komt de inspiratie tot schrijven vanzelf na een bezoekje aan de EHBO of een ongelukje met de auto. 

De laatste ontsteking onder mijn oksel is koud twee weken dicht of een nieuwe ontpopt zich alweer waardoor we weer fijn naar de EHBO kunnen in het weekend. Ik vertel een knullige B-dokter dat ik dit keer niet de explosie wil afwachten met een gapend gat als resultaat, maar dat de spanning er nu wel af mag zodat het weer fijn snel kan helen. Hij verwijst ons door naar een chirurg en een kwartiertje later vertel ik het hele verhaal aan een kippie van mijn leeftijd. Ze werpt een blik op het knikkertje onder mijn oksel en vraagt waar de borst geamputeerd is? Ik kijk haar schaapachtig aan en wijs naar de kant waar een enorme jaap toch duidelijk laat zien dat daar geen borst meer zit. Achter me hoor ik Thijs gniffelen en ik begrijp dat ze bedoelt welk ziekenhuis. "Oh, het ZMC hihi".