Vrouwen, vrouwen en nog eens vrouwen

Op 19 juni 2011 deed onze hoofdredactrice Melissa mee aan de Ladiesrun in Rotterdam. Lees hieronder over haar belevenissen, bevindingen, gevoelens en gedachten. En natuurlijk: de uitslag!


Melissa @ LadiesrunDe Ladiesrun. Ik dacht: “Melissa, doe eens gek. Geef jezelf eens op.” Ja, je hoort het goed. Ik, het meisje dat alle hardlopende mensen voor idioten uitmaakte – want hardlopen doe je toch zeker niet voor je lol? – gaat voor háár lol vijf kilometer hardlopen. Na een aantal afzeggers stond ik er alleen voor. Maar ja, als ik zeg dat ik het doe, dan doe ik het ook. En dus vertrok ik op 19 juni – gekleed in mijn ‘mooi-roze-is-niet-lelijk’-outfit - met de metro richting Ahoy Rotterdam, waar het hardloopfestijn plaatsvond.

Ik was onwijs zenuwachtig! De reden waarom: ik had stiekem eigenlijk nog nooit vijf kilometer achter elkaar hardgelopen… De Ladiesrun is dan wel voor het goede doel (Pink Ribbon), maar je wilt natuurlijk niet afgaan voor duizenden mensen. En dus was ik zenuwachtig. Stik zenuwachtig. Gelukkig was daar mijn vriendin, mijn steun en toeverlaat, die elke vijf minuten zei dat ik het zeker weten ging halen. En dat deed me goed!

Het weer zat niet helemaal mee, maar dat mocht de pret niet drukken. Zet een paar duizend vrouwen op een kluitje en het wordt algauw een gezellige boel! Naast het hardloop-parcours hadden ze in Ahoy ook een LadiesPlaza opgebouwd, met standjes vol kleding en sieraden, muziek, een modeshow en een Zumba workshop – die ik maar heb overgeslagen gezien de beweging die nog komen ging.

Ik kan natuurlijk niet tussen duizenden mensen rondlopen en dan geen gebruik maken van de publiciteit, toch? Precies! Dat dacht ik ook. Dus had ik nog snel voor de grote dag een mooi Chicklit.nl shirtje in elkaar laten zetten, met het nieuwe logo. Nieuwsgierig? Check dan snel de foto’s, want dit is echt het enige voorproefje wat jullie voorlopig krijgen van onze nieuwe site…

Om 12.00 uur maar vast naar buiten en aansluiten bij de menigte die al stond te wachten bij de start. Vanaf mijn plekje redelijk achteraan zag de menigte voor me eruit als een grote roze mierenhoop. Een mierenhoop van vrouwen. Roze vrouwen. Duizenden vrouwen. Vrouwen in alle soorten en maten. Vrouwen, vrouwen en nog eens vrouwen... Intimiderende vrouwen in echte hardloopkleding en supersonische apparatuur, waar ik nogal bij afstak in mijn gewone sportkloffie en mega koptelefoon. Dat hielp niet voor mijn zenuwen kan ik jullie vertellen!

Melissa @ LadiesrunLadiesrun 2011

Om 12.30 uur werd het startsein gelost (niet dat ik dat kon horen vanaf mijn positie) en kwam de mierenhoop in beweging. De eerste paar minuten niet zo hard, want het kost wat moeite om 2.500 vrouwen door één start te proppen. Dit ging dan ook gepaard met hielentrappende taferelen, door mensen die niet snapten dat ze niet konden hardlopen als hun voorganger dat ook al niet deed. Irritant! Maar na een paar honderd meter begon het toch echt wel ergens op te lijken en kwamen we aardig op dreef. De aanmoedigingen langs de lijn vliegen je om de oren en dat doet je goed. Heel goed. Vandaar dat de eerste kilometer al heel snel in zicht kwam, net als de tweede. Na de tweede kilometer loop je weer door de Ahoy om aan het tweede rondje te beginnen. Al door de Ahoy lopende zag ik mijn hele familie langs de kant staan, wat me toch zo’n energie boost gaf!

Drie kilometer: ik voelde me nog steeds fit. Vier kilometer: al iets minder fit, maar het ging nog steeds goed. Vierenhalve kliometer: ik was kapot en ik kreeg verzuring in mijn bovenbenen. Maar daar kwam de Ahoy alweer in zicht en ik kon nu toch zeker niet meer opgeven?! En dus: verstand op nul en versnellen maar. Nog 400 meter, 300 meter, 200 meter (“ik kan het, ik kan het”), 100 meter, Finish! I made it! Binnen de tijd en nog niet eens als laatste ook. Wat een heerlijk gevoel is dat zeg, geweldig. En al helemaal als - als kers op de taart - je vriendje je bij de finish staat op te wachten!

Daarna was het weer wachten geblazen om duizenden vrouwen door één deur naar binnen te loodsen om de welverdiende medaille in ontvangst te kunnen nemen. Maar ondanks dat de regen inmiddels met bakken uit de hemel viel, had ik dat er toch voor over om mijn medaille, mijn trofee in handen te krijgen. Ik leefde echt op mijn eigen sportieve roze wolk. Trots als een pauw – ondanks dat mijn hele lichaam zei: “auw!

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • 10 komedies op Netflix voor vrouwen

  • De feiten over daten in de bioscoop!

  • Ik moet je iets vertellen - Sarah Dessen

  • You Again

  • The Great Gatsby: geweldige outfits van the roaring twenties!

Zoek in artikelen