Recensie: Het Nassau-geheim RECENSIE

Recensie: Het Nassau-geheim

Wat heeft een zeventig jaar oude, onopgeloste moord te maken met de dood van een jonge vrouw? In Het Nassau-geheim van Gregg Loomis probeert Langford (Lang) Reilly dit raadsel op te lossen. Het verhaal is gebaseerd op een moord die in juli 1942 plaatsvond en waarbij de hertog en hertogin van Windsor betrokken leken te zijn. Gregg Loomis heeft gewerkt als piloot bij de commerciële luchtvaart, als autocoureur en als een in commerciëlle procesvoering gespecialiseerd advocaat. Hij is de auteur van de Jason Peters- en Lang Reilly-series. Het Nassau-geheim is het achtste boek in de Lang Reilly-serie.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog worden de hertog, voormalig koning van Engeland en zijn gescheiden Amerikaanse vrouw Wallis Simpson, naar de Britse kolonie de Bahama’s gestuurd. Daar vindt de moord op Sir Harry Oakes plaats, een steenrijke zakenman. Tot op de dag van vandaag is de moor onopgelost.

Zeventig jaar later verdwijnt Livia nadat ze een bezoek heeft gebracht aan de plaatselijke bibliotheek, alwaar een tentoonstelling was over de moord op Oakes. Als haar lichaam enige tijd later wordt gevonden, wijst alles in de richting van een moord en wordt Lang Reilly ingeschakeld om de dader(s) te vinden. Al snel lijkt een gespecialiseerd onderdeel van het Engelse leger betrokken te zijn.

Liefhebbers van James Bond komen prima aan hun trekken in Het Nassau-geheim. Wegdraaiende muren, verborgen hendels die deuren in ijzer kunnen hullen: niets is te gek in dit verhaal. De geladen donderbussen staan daarmee in schril contrast, maar ook zij blijken in de eenentwintigste eeuw nog zo hun nut te hebben. Door in tijd en in ruimte heen-en-weer te reizen, zorgt Loomis ervoor dat de lezer alert blijft en dat de aandacht niet teveel verslapt.

Dat laatste is een risico dat niet denkbeeldig is. Door de grote hoeveelheid -vaak overbodige- details wordt het verhaal meerdere malen traag en weinig spannend. De alwetende verteller lijkt zich te willen profileren als een verteller met feitenkennis die de onwetende lezer maar wat graag iets wil bijbrengen. Helaas wordt hij in zijn streven bijna een vervelende betweter. Zo’n type dat je ook wel eens tegenkomt in televisiequizzen: bij ieder antwoord leggen ze eerst uitgebreid uit waarom de andere fout zijn. “Kijk eens wat ik allemaal weet”. En dat is razendirritant. De uitgebreide beschrijving van de maaltijd in de Oyster Bar, de manier waarop een bepaald gerecht wordt klaargemaakt, het verschil tussen code en geheimtaal: allemaal beschrijvingen waar de lezer doorgaans niet op zit te wachten en die het verhaal onnodig traag maken.

De overload aan overbodige weetjes en feitjes is niet de enige killer in het verhaal. Ook de geforceerde manier waarop Loomis naar andere teksten verwijst, maakt het boek tot een niet-zo-goed boek. Intertekstualiteit is typisch iets van deze tijd, maar het moet wel een functie hebben. Dat ontbreekt in Het Nassau-geheim. Het is alsof de verteller de playlist van zijn telefoon erbij had: gaat de telefoon, dan wordt de ringtone genoemd; komt er muziek uit speakers, dan wordt het nummer als speciale service voor de lezer vermeld. Helaas: die kan het helemaal niets schelen welk deuntje er gespeeld wordt. Roald Dahls Lam ter Slachtbank wordt gebruikt om aan te tonen dat moordenaars in het Verenigd Koninkrijk vindingrijk moeten zijn omdat ze niet zomaar een vuurwapen kunnen gebruiken. Alsof de lezer dat echt zou geloven. Wederom geeft de verteller blijk van het feit dat hij graag met zijn kennis te koop loopt en dat is killing.

Tel daarbij op de talloze gebrekkige zinnen en de aanwijsbare fouten in het boek en je hebt voldoende om een lezer die graag uitgedaagd wil worden, in de gordijnen te jagen. Deze lezer zal het boek teleurgesteld aan de kant leggen. Voor wie dat allemaal niet zo erg vindt, blijft er gelukkig voldoende actiespanning over om te genieten. Het Nassau-geheim is ten slotte niet voor niets het achtste deel in een succesvolle serie.

Recensie: Het Nassau-geheim