De Verbouwing

Het dagelijks leven van Ilse Spall (1981) wordt in beslag genomen door film. Na haar studie Film- en Televisiewetenschappen is ze werkzaam op de marketingafdeling van een groot nationaal bioscoopconcern. Naast film is het schrijven van fictie al jarenlang haar grootste hobby. In de zomer van 2009 deed ze mee aan de Chicklit-schrijfwedstrijd. Uit meer dan vijfenzestig inzendingen werd haar manuscript Hollywood als winnaar gekozen. Sindsdien is ze behoorlijk succesvol als schrijfster: Villa Honeymoon is alweer haar derde boek. Ter ere daarvan kwam Ilse op visite en schreef deze gastcolumn. 

Nee, geen thriller over een plastisch chirurge, haar zoon en een stel creepy Polen die toevallig vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen draait, maar gewoon de verbouwing van ons fijne appartement. We doen het waarschijnlijk allemaal wel een keer. Flink klussen in een nieuw huis, of erger: op een later tijdstip – dus als we er al wonen – de keuken renoveren, de badkamer aanpakken of een nieuw vloertje leggen. Or all of the above, gewoon allemaal tegelijkertijd. Na een lekkage van de winter op mijn prachtige laminaatvloertje (dat nu dus niet meer zo prachtig is; het golft krommer dan een sloot vol bananen door een kwart van mijn woonkamer), moeten ook wij eraan geloven. De vloer moet er helemaal uit. En helaas ligt hij diagonaal (erg mooi, but don’t éver try that yourself) door ons hele appartement. We kunnen dus niet zomaar een klein stukje vervangen. Daarnaast heeft die stomme Ikea de klikranden aangepast, dus hetzelfde laminaat er weer aanleggen kan ook niet. Je wilt niet weten wat er allemaal op die vloer staat. En wat dus weg gesjouwd moet worden…

Op dit moment zit ik dus met mijn netbook tussen de stapels verhuisdozen even uit te rusten van het inpakken, want helaas schijnt het niet zo handig te zijn om je buffetkast met het glaswerk er nog in te versjouwen. We zijn al een heel eind gevorderd en als de aantallen verhuisdozen slinken, moet je steeds creatiever worden. Creative is my middle name, dus dat ‘creatief inpakken’ is me wel toevertrouwd. Geïnspireerd door die enorme rol duct-tape die ik ineens weer terugvond, gaan we onze ladenkast met administratie en prullaria, zoals mijn voorraad waxinelichtjes, niet overpakken maar gewoon lekker dicht tapen. De truc is de steekkar straks aan de juiste kant onder die kast te zetten, zodat die lades mooi dicht blijven. Daar hebben we ervaring mee. Toen we zes jaar geleden naar ons appartement verhuisden hebben we ook geduct-taped, o ja, en de steekkar aan de verkeerde kant eronder gestoken. Laat me je dit vertellen: dat doe je maar één keer. Een uur later was de stoep weer opgeruimd en het verhuizen van het tweede kastje een fluitje van een cent. En als die duct-tape straks opraakt, trek ik gewoon een grote vuilniszak om die la, werkt ook prima. De klipjes zitten erbij – iemand heeft duidelijk met ons meegedacht! – dus kat in het bakkie. Inpakken is noodzakelijk, het hoeft geen kunstwerk te worden.

Alleen die kamerhoge cactussen van mijn man, die ondingen die hij met veel liefde van babycactusje tot monsterlijke gedrochten heeft opgekweekt, die worden nog een leuke uitdaging. Die aardewerken potten zijn niet te tillen, die harige wanstaltige creaturen van Moeder Natuur nergens vast te pakken en een beetje beweging doet die stakkers al zielig knakken, waarna je arm lijkt op een mislukt experiment van Piercing Pim (de broer van Tattoo Bob). Satanische rotdingen. Die grote met dat witte ‘haar’ erop is serieus Enemy Number One tijdens het stofzuigen. Waarom kan hij niet gewoon van planten zonder enorme doodspinnen houden? Maar dat verbouwen biedt mogelijkheden: want waarom zouden er niet ‘per ongeluk’ een paar kunnen sneuvelen tijdens de verhuizing? Een onopvallende goed getimede ‘Oeps, sorry schatje…’ et voilà. Hmm, dat zou kunnen werken… Ik ben eigenlijk best getraind in het onbewust effectief vermoorden van stekelplanten, liefhebber van cactussen als ik ben. Toen ik de zomertijd wilde instellen heb ik onze klok van een meter doorsnee op de lidcactus op het dressoir laten vallen. Ik dacht dat ik erin bleef: het was de favoriete cactus van mijn man en hij was binnen één seconde compleet gereduceerd tot cactusmoes. Ik kon er écht niets aan doen! Die klok kwam gewoon ineens van de muur toen ik hem optilde! Maar het werkte wel prima: we hebben een plant zonder stekels teruggekocht, en een lichtere klok van plastic. Het zijn denk ik de (bij)namen van die dingen die me het meest irriteren. Schoonmoedersstoel… wie noemt zijn bolcactus nou zo? Cactussen verhuizen is in ieder geval geen hobby van me.

Sommige mensen scheppen lol in verbouwen. Zij halen meteen enthousiast de werkschoenen met stalen neuzen uit de kast en een versleten met verf bevlekte Pirates of the Caribbean-t-shirt om aan de slag te gaan. Ik niet. Ik kan niet tegen die troep. Echt niet. Het enige wat ik de hele dag wil doen is die troep opruimen. Het interesseert me niet of mijn man nog bezig is met die boormachine of niet. Hij gaat zo snel mogelijk, liefst nog tijdens de klus, alweer in de doos. Ik kan inmiddels ook helemaal niets meer vinden; van de eerste paar dozen weet ik heus nog wel wat er precies inzit, deze zijn ook keurig gelabeld met van die coole Dymo-stickertjes waarop dingen staan als ‘Glaswerk !!! Breekbaar!!!’ of ‘Playstation & co.’, maar die laatste dozen zijn tot de nok toe volgestouwd met zaken die eigenlijk nergens bij horen. Daar staat op ‘Diverse 1, 2, etc.’. Waar ik wel blij van word, is dat dingen die ik al sinds de vorige verhuizing kwijt was, ineens weer miraculeus tevoorschijn komen; ik weet nu echt zeker dat er zich ergens in mijn huis ook een Kamer van Hoge Nood bevindt, waar al die dingen zich heel stiekem verschuilen als ze niet gevonden willen worden. Ik heb alleen de ingang nog niet gevonden (of mijn toverstaf). Misschien als ik straks de kasten van de muur heb? Loop ik een paar keer heen en weer voor een lege muur, en dan moet je opletten!

Ik zie onze verbouwing maar als prachtkans voor de ‘opruimer’ in me. Ik ga namelijk niet sjouwen met dingen die we toch weg willen gooien; de lobby voor de eenmalige afvoer van die cactussen is dan ook in volle gang. Ik schift keurig alles in twee stapels: ‘bewaren’ en ‘Marktplaats’. Het meeste staat inmiddels online en de biedingen stromen binnen. Ik begin een fulltime handelaartje te worden. Het is zo verslavend. Ik verkoop álles. Van mijn rijlaarzen tot mijn oude laminaat- en ondervloer. Het is zo kicken waar je nog wat voor krijgt. Walkman, 20 jaar oud: tientje! Oude gsm: € 165! (Dezelfde nieuw is maar € 125, wat dacht die gast?) De score staat op dit moment op: € 655 verdiend, € 750 uitgeven. Tja, dat lampje voor in de slaapkamer was dan ook wel echt een one time deal, net als die gloednieuwe laarzen van Bronx. En die nieuwe binnendeur met glas die ik altijd al wilde hebben kon ik niet voorbij laten gaan. Maar ik heb nog twee dozen ‘Marktplaats’ te gaan, dus waarschijnlijk verdienen we uiteindelijk wat. Oe, oe! *lampje springt flikkerend aan boven mijn hoofd*. Misschien kan ik die cactussen ook erop zetten? Zolang ik ze natuurlijk niet hoef in te pakken om te verzenden. Maar dat kan ik lieverd niet aandoen. Ik houd van hem, dus ook van zijn cactussen (al heb ik dat niet écht gespecificeerd in mijn trouwgeloften). Nou ja, die dingen staan er ook al jaren, dus na de verbouwing hebben we ook nog wel ergens een (donker) plekje voor die cactussen. En ze gaan vast vanzelf snel dood.

Villa honeymoon

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (25 stemmen)
  • Omschrijving:

    Mandy’s lust en leven is Villa Honeymoon, hét hotel voor pasgetrouwde stellen, waar ze als assistent-bedrijfsleider werkt. Als de bedrijfsleider ervandoor gaat, de kamermeisjes steeds te laat komen en de tuinman ontslag neemt, besluit de eigenaar het lot van Villa Honeymoon in Mandy’s handen te leggen. Samen met zijn zoon Thomas moet Mandy ervoor zorgen dat de omzet binnen een jaar met 40% stijgt. Daarnaast moet ze erop toezien dat rokkenjager Thomas zich niet met de vrouwen in het hotel inlaat. Als Mandy faalt, verliest ze haar baan, maar als ze slaagt in het plan krijgt ze een bonus én promotie! Mandy heeft goede hoop, totdat ze Thomas ontmoet – en als een blok voor hem valt…

Meer info

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • 10 jaar Chicklit.nl: dat is FEEST!

  • Gratis e-teaser van Lisette Jonkman: Pizzageur & Maneschijn

  • Doe mee aan de schrijfwedstrijd van Mijnchicklit.nl!

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Bestel Glazuur met €5,00 korting bij eBook.nl

Zoek in artikelen