Toeval

Iris Boter (1972) is schrijfster en illustrator. In mei 2009 verscheen Iris'' eerste chicklit, een liefdesroman, Reünie in Rome bij uitgeverij Zomer & Keuning en afgelopen maand verscheen de tweede, Gelukkig Gestoord.  Iris heeft intussen twaalf boeken geschreven en is altijd bezig met nieuwe dingen. Ze kan niet kiezen tussen het schrijven en het tekenen. "Het mooiste is om het te combineren, dan ben ik helemaal eigen baas. En te weten dat er anderen er dan ook nog van genieten, dat is natuurlijk helemaal geweldig. Ik hoef dan ook gelukkig niet te kiezen. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik kan leven van wat ik het liefste doe. Dat gun ik iedereen."

Teveel toeval in een roman is een doodzonde. Als je als lezer denkt: jaaaa, dat is wel érrug toevallig, heb je als schrijver iets niet goed gedaan. Maar toeval in het echt, dat heb je niet in de hand. En dat is soms maar goed ook.
Mijn verhalen spelen zich bij voorkeur af op een bestaande locatie, vanwege het gevoel van herkenbaarheid. Als je bestaande gebouwen en namen gebruikt geloof je vanzelf eerder in de rest van het verhaal. En geloofwaardigheid, daar staat of valt een verhaal mee. Voor een vorig boek, Sanne gaat Solo, ben ik bijvoorbeeld naar een open dag geweest van de Havo voor Muziek en Dans in Rotterdam. Daar heb ik gepraat met docenten en leerlingen. Het is niet alleen belangrijk dat alles klopt, het is ook nog eens heel erg leuk om met allerlei mensen te spreken die dat waar je over schrijft aan den lijve ondervinden. Dat levert weer extra inspiratie op. Voor mijn tweede chicklit Gelukkig Gestoord had ik een vrouwelijke psychiater bedacht en omdat mijn vorige boek Reünie in Rome zich grotendeels afspeelt in Amsterdam, koos ik nu voor Groningen. Het verhaal bedenk ik natuurlijk zelf, en ik was al een aardig eind op weg toen er veel open stukjes in bleven zitten. Want: hoe ziet de psychiatrische afdeling in het UMC in Groningen eruit? Kun je eigenlijk wel een wandeling om het gebouw maken? Op welke verdieping zitten ze? En hoe ziet een dag van een psychiater er nu uit? Staat er een koffieautomaat in de gang? Allemaal vragen waar ik nog geen antwoord op had. Het lijken details, maar ze zijn ontzettend belangrijk om als lezer in het verhaal te kunnen verdwijnen. Ik was van plan om ofwel naar Groningen te reizen om het met eigen ogen te aanschouwen, of iemand te zoeken die er werkt, om me van alles te kunnen vertellen.
Hoe ik dat precies aan moest gaan pakken wist ik nog niet, maar dat was van later zorg. Eerst maar eens flink meters maken met het verhaal. Maar die witte stukken in het verhaal vielen wel steeds meer op en de deadline voor het boek kwam steeds dichterbij. Het zweet brak me af en toe uit, want in die tijd had ik ook nog eens veel illustratieopdrachten. Het schrijven combineer ik met illustreren, wat natuurlijk heel goed samengaat. Soms is het wel erg druk, maar ik heb het er graag voor over. En toen was daar (ook nog) de groepsexpositie van mijn illustratorengenootschap. Heel erg leuk, maar ook weer tijdrovend. Hoe ik mijn research aan moest pakken had ik nog steeds niet helder, en ik schoof het nog altijd voor me uit. Omdat het thema van de Kinderboekenweek ''eten'' was hadden we een grote tafel neergezet met een papieren tafelkleed, dat kinderen mochten voltekenen met hun lievelingseten. Een paar collega-illustratoren bakten buiten pannenkoeken en gelukkig was het lekker druk op de openingsdag. We waren allemaal in de weer met van alles. Tegen het eind van de middag plofte ik even aan de tafel en toen kwamen er twee mensen binnen, een jonge vrouw en een jonge man en nadat ze de hele expositie bekeken hadden gingen ze ook aan de tafel zitten. Ze tekenden een boterham met hagelslag en een pizza met kaas. We raakten aan de praat. Zij vertelde dat ze uit Groningen kwamen en min of meer toevallig in Kampen beland waren. Ze wisten niet dat er een expositie was en vonden het erg leuk. Ik vroeg wat voor werk ze deed, of dat ze misschien nog studeerde.
''Nee,'' zei ze, ''ik ben arts.''
''Echt waar? Wat voor arts ben je dan?'' vroeg ik, en ik hoopte dat ze me niet al te nieuwsgierig zou vinden.
Toen zei ze: ''Ik ben psychiater in het UMC in Groningen.''
Mijn ogen konden haast niet groter worden. Dit was gewoon té toevallig. Snel legde ik uit dat ik aan een boek bezig was en waar het verhaal over ging, met het gevaar dat ze me niet zou geloven, want dit was wel erg sterk. Gelukkig deed ze dat wel, en we wisselden adressen uit. Daarna heb ik haar het hemd van het lijf gevraagd over haar werk en ze heeft hele hoofdstukken gelezen en gecorrigeerd.
Het eerste exemplaar is natuurlijk voor haar. S., nogmaals bedankt!

Iris Boter