Een aflevering uit Pride & Prejudice

Anita Verkerk schrijft al jaren met veel succes heerlijke (ont)spannende liefdesromans en vrolijke chicklits voor vrouwen van alle leeftijden, over de hele wereld. In de Ultieme Chicklit Top 50 van 2009 staan maar liefst drie van haar titels en ook in de USA vielen haar Engelstalige romans meerdere malen in de prijzen. Onlangs verscheen Cheesecake & Kilts, een vrolijke chicklit die in Schotland speelt.

Schrijven is een heerlijk vak. Het is hard werken, want ik ben er eigenlijk 24/7 mee bezig, maar als er dan weer een roman af is, voel ik me helemaal super. En dan mag ik van mezelf best even pauze nemen, maar meestal zit ik alweer snel aan het volgende boek te typen. Want in mijn hoofd is het een complete warboel van ronddwarrelende ideeën en die willen er allemaal uit. Schrijven is eigenlijk net zoiets als ademhalen. Dat sla je ook niet zomaar over.
Ook mijn vakanties staan helemaal in het teken van mijn boeken. Meestal beleef ik zoveel leuke dingen dat er snel weer een bijpassend verhaal uitrolt. Zo kom ik tijdens een rondreisje door Schotland in een prachtig oud hotel in Edinburgh terecht. Het enorme huis is ruim tweehonderd jaar geleden gebouwd en het staat helemaal vol met meubels uit de Regency-tijd.
Laat op de avond loop ik in mijn eentje de grote zitkamer voor de gasten in. Het is er intens stil. Terwijl ik naar het midden van die living wandel, krijg ik opeens het rare idee dat ik een aflevering van Pride & Prejudice binnenstap. Pride & Prejudice van schrijfster Jane Austen (1775 - 1817) is een van mijn favoriete liefdesromans en de televisieserie die ervan is gemaakt, scoort bij mij ook erg hoog. Ik ben trouwens niet de enige auteur die dat een erg mooi boek vindt, want het bekende Dagboek van Bridget Jones, de allereerste chicklit dus, is door de schrijfster bedacht nadat ze het boek van Jane Austen had gelezen. Maar goed, die prachtige zitkamer heeft dus een hoog plafond met stenen bloemen, er ligt eeuwenoud parket op de vloer en overal hangen schilderijen. In de erker bij het raam staat een zitje van museumstoeltjes-met-sierlijke-kromme-pootjes en een bijpassend rond tafeltje. In de hoek ontdek ik een grote piano waarvan het deksel uitnodigend openstaat. Nu kan ik - behalve het afgezaagde Boer-daar-ligt-een-kip-in’t-water - absoluut geen piano spelen, maar die open klep heeft een vreemde aantrekkingskracht op me. Er is verder toch niemand, dus loop ik op mijn tenen naar het muziekinstrument en sla een toets aan. Het geluid schalt door de stille kamer en ik krijg opeens het rare idee dat iemand daar ontzettend chagrijnig van wordt. Ik draai me om en kijk wat schichtig rond. Maar er is niemand te zien en ik haal opgelucht adem. Dan valt mijn oog op de grote schouw, waarin oranje vlammetjes dansen. Er hangt een enorme spiegel boven, waar zo’n brede goudkleurige lijst van bloemetjes omheen zit.
Ik weet niet hoe dat met jullie is, maar ik kan eigenlijk nooit langs een spiegel gaan zonder er even in te kijken. En deze spiegel is helemaal een geval apart, want op de muur aan de overkant hangt er precies zo een. Je ziet dat wel vaker in eeuwenoude huizen. Twee spiegels tegenover elkaar is een oud trucje om je kamer nog groter te laten lijken. Het is ook hartstikke handig om even te controleren of de zoom van je Sissi-jurk wel rechthangt. Nu heb ik natuurlijk een jeans aan, maar you get the picture. In elk geval haast ik me naar de spiegel boven de haard en kijk naar mezelf. Het is best een gek gezicht. Ik zie mezelf gewoon van voren staan, maar tegelijkertijd ben ik ook van achteren te bewonderen in het spiegelbeeld van de spiegel aan de overkant. Wat er dan gebeurt, kan ik nog steeds niet goed verklaren. Is het de atmosfeer van de kamer? Of gaat mijn enorme fantasie met me op de loop? Want in de spiegel zie ik opeens een vrouw op het pianokrukje zitten. Ze heeft een prachtige lange mintgroene jurk aan en op haar schoot ligt een rode poes. Ze zet haar vingers op de toetsen en begint te spelen. Maar ik hoor helemaal niks en op hetzelfde moment voel ik een ijskoude kriebel over mijn rug glijden, die vervolgens door mijn hele lijf trekt. Ik heb hier niks te zoeken. Ik wil weg! Als ik naar de deur spurt, kijk ik nog even vluchtig naar de piano en blijf dan stokstijf staan. Er zit helemaal niemand te spelen en er is ook nergens een kat te bekennen...
Terwijl ik nog een beetje rillerig naar dat lege krukje staar, komt de hotelmanager binnen.
“En?” vraagt hij. “Bevalt het hier een beetje?”
Ik knik.
“Ja, het is een prachtig hotel. Heel inspirerend ook.” Want te veel fantasie of niet, dat vreemde moment in die prachtige kamer heeft wel weer voor een nieuwe vrolijke chicklit gezorgd. Cheesecake & Kilts, waarin hoofdpersoon Robien in een eeuwenoude spiegel een geheimzinnige rode poes ontdekt...

Anita Verkerk