Belgen, mannen en chicklits...

Onlangs verscheen de debuutroman van een nieuwkomer uit België: Dominique de Graaf. Met Diva''s & Deadlines schreef zij een vrolijke chicklit over de verrassende avonturen van een tv-journaliste. Ter ere van haar allereerste boek, schreef zij een speciale column voor Chicklit.nl. 

België, het is en blijft een vreemd land... en niet alleen voor buitenstaanders, maar ook voor de Belgen zelf. We wonen in een koninkrijk, met een leuke, lacherige koning die zo gek is op zijn land dat hij zich het liefst van alles verschuilt in zijn villa in het zuiden van Frankrijk. Zijn koninkrijk wordt opgeluisterd door niet één, maar door twee koninginnen, die stiekem al jaren een oorlog uitvechten achter de paleismuren. Verder hebben we ook een president, door de Belgen zelf omschreven als een zeer aimable man, over de grenzen heen vergeleken met een dweil. Het ontbreekt België aan niets zou je bijna durven denken, juist een regering mankeert nog... maar na een politiek moddergevecht dat nu al meer dan een jaar duurt, weet iedere Belg inmiddels al dat hij vroeg of laat opnieuw naar de stembus mag of beter gezegd moet trekken.
Die rare, vreemde Belgenkronkels kan je binnen de landsgrens doortrekken naar heel uiteenlopende zaken. Neem nu een doorsnee Belgische man. Hij is trots, ruig, onbuigzaam... en door Julius Caesar ooit omschreven als "de dapperste onder de Galliërs". Dat hij weinig kaas gegeten heeft van cultuur en beschaving - aldus nog "de keizer"- laten we gemakshalve weg. Maar tijdens het schrijfproces van Diva''s en deadlines begon het me almaar meer te dagen dat er inderdaad iets heel dubbelzinnigs aan de hand was met Belgische mannen. Toen ik de allereerste woorden van mijn allereerste boek begon te schrijven, was ik me er niet meteen van bewust dat de roman tot het genre chicklit zou gaan behoren. Telkens als ik een punt achter een hoofdstuk had gezet, bezorgde ik het netjes aan mijn uitgever. Dat was zo afgesproken. Terwijl het boek verder evolueerde begon het almaar meer onder de noemer chicklit te passen. De uitgever, een man pur sang, bleef me aanmoedigen en als ik hem mocht geloven keek hij zelf uit naar nog meer avonturen van Barbelle! Hij vond de piepjonge journaliste een schattig personage en nog beter: hij wist blijkbaar goed om te gaan met haar naïviteit, grenzeloze ambitie en bitchy side.
Om niet téveel mensen lastig te vallen, spoorde ik mijn vriend aan de hoofdstukken na te lezen op mogelijke fouten. Het kwam me voor dat hij daar niet bijster veel zin in had. Wat wil je, dacht ik bij mezelf, die kerel is een militair, die wil zich toch niet verdiepen in een vrouwenboek! Dus drong ik maar niet aan. Maanden later, tijdens een werkopdracht in een of ander oorlogsgebied - ik was mijn verzoek toen al lang vergeten - stuurde hij me tot mijn grote verrassing correcties door van het boek. Blijkbaar was hij als een razende begonnen met lezen in zijn schaarse, vrije momenten. En geloof het of niet, ook hij raakte in de ban van Barbelle. Tot ik hem moest ontgoochelen "of ik de volgende hoofdstukken zo rap mogelijk kon doormailen?" Neen, dat kon ik niet, want mijn pen schreef nu eenmaal veel minder snel dan zijn ogen lazen.
De dag dat ik Diva''s en deadlines officieel aan m''n vrienden voorstelde werd het nog gekker. Een van de mannelijke gasten had het boek al helemaal gelezen?! "Wel een beetje voor chicks he?!", grinnikte hij terwijl ik hem een blik gaf van: wel ja, het is dan ook voor vrouwen bestemd!
Een paar dagen later kruiste ik een vriendin. Neen, ze had nog geen letter kunnen lezen... haar echtgenoot des te meer... waarna ik een gedetailleerde analyse kreeg over de inhoud van het boek. Mijn god, hij heeft het nog aandachtig gelezen ook, dacht ik onthutst.
Mijn broer, een computerman eerste klasse, vond het heerlijk om en plein public een vrouwenboek op de kop te tikken. "Inpakken als geschenk?", vroeg de dame aan de kassa als vanzelfsprekend. "Neen, hoor het is voor mij", antwoordde hij kordaat en griste het exemplaar van de toonbank, om het meteen te markeren met zijn initialen. Thuis brak er die avond bijna een echtelijke twist uit, toen zijn vrouw met Barbelle in bed wilde stappen. Hij vond dat hij het recht had haar eerst te lezen....
Met Diva''s en deadlines dacht ik een heuse chicklit geschreven te hebben... maar na al dat mannelijk enthousiasme begin ik daar stilaan aan te twijfelen. Hoewel, misschien ben ik te bevooroordeeld en zijn chicklits niet alleen aan vrouwen besteed. Hoe dan ook, aan de term chicklit gaan we toch niets veranderen, hè meiden? We mogen per slot van rekening toch iets voor onszelf houden, niet?

Dominique de Graaf