Dokter Middelbeek

Mariëtte Middelbeek (1983) studeerde  journalistiek in Utrecht. In 2005 haalde ze haar diploma en sindsdien is  ze werkzaam in de tijdschriftenwereld. Naast tijdschriften heeft  Mariëtte nog een grote liefde: chicklits. Ze begon haar auteurschap met  het schrijven van doktersromans en stapte later over naar chicklits. In  2005 debuteerde ze met de roman Twee is te veel, gevolgd door vele chicklits als Turbulentie, Revanche in New York, Lovalicious en Single & Sexy. Haar nieuwe boek Status O.K. verschijnt november 2010. 

Ik ben er dol op: die medische programma’s; van eerste hulp tot operatiekamer en van huisarts tot ambulance. Maar een beetje televisiekijken - hoewel handig voor de medische vocabulaire - helpt je niet veel verder als je een boek wilt schrijven dat zich in het ziekenhuis afspeelt. Het vluchtige shot op de open beenwond van meneer Jansen / De Boer / De Vries maakt nog niet dat ik weet hoe de steek heet waarmee die wordt gehecht en wat de dikte van de naald is. Een dokter die vol overtuiging tegen een collega roept dat hij ‘gewoon een naald’ wil, leek me niet echt bijdragen aan een reëel beeld van het reilen en zeilen in het ziekenhuis. Op zoek naar hulptroepen, dus.
Gelukkig waren die hulptroepen voorhanden in de vorm van een ervaren co-assistent - inmiddels gediplomeerd basisarts - die mij van ladingen interessante cases kon voorzien, bosjes patiënten kende die het beschrijven meer dan waard waren en die boven alles zorgde dat allerhande medische termen en handelingen foutloos op de pagina’s van Status: O.K. zouden verschijnen. Waarvoor trouwens nog mijn dank. En zo werd ik dus ingewijd in de wondere wereld die zich achter de schermen van een ziekenhuis bevindt. Ik ben gelukkig gezegend met een goede gezondheid en kom zelden tot nooit in een ziekenhuis, laat staan dat ik rondhang in artsenkamers, laboratoria of O.K.’s. Maar tijdens het schrijven van de boeken en de interessante interviews met de co-assistent begon ik dat zowaar jammer te vinden. Niet dat ik hier solliciteer naar een ziekte of een ongeluk, maar werken in een ziekenhuis... Zou dat niet wat voor mij zijn? Net als hoofdpersoon Femke ernaar streven de allerbeste arts te worden, de kick te voelen van het oplossen van een ingewikkelde puzzel die uiteindelijk leidt tot het stellen van de juiste diagnose en het helpen van de patiënt. Zinvol werk is het wel. Mensen genezen, met het grootste gemak de meest ingewikkelde operaties uitvoeren, de hectische wereld van de spoedeisende hulp... Ik zat goed in de huid van mijn hoofdpersoon, zal ik maar zeggen. Ik nam zelfs haar ambities over. Waarbij ik trouwens de kleine kanttekening moet maken dat ik tijdens het schrijven van Turbulentie me ineens afvroeg of ik niet, net als hoofdpersoon Sara, stewardess had moeten worden. Dat leek me ineens zo’n leuk vak. Grote kans dat als de hoofdpersoon in mijn volgende boek - die overigens nog geschapen moet worden - verkoopster is in de plaatselijke bakkerij, ik plotseling dolgraag daar achter de toonbank wil staan. Beroepsdeformatie, denk ik. Inherent aan het schrijven van een boek en aan het in de huid kruipen van een hoofdpersoon. Zo is de kans dat ik een boek schrijf over een wetenschapster in de kernmetafysica vrij klein. Ik weet bijzonder weinig over kernmetafysica en zelfs al dient zich iemand aan die me best wil helpen, dan nog zal ik er waarschijnlijk he-le-maal niets van begrijpen.
Maar goed, het ziekenhuis dus. Ik zat nog net niet in een witte jas achter de computer, maar bezigde ineens wel allerlei medische termen en had het gevoel dat ik best in staat zou zijn enkele eenvoudige handelingen zelf uit te voeren. Nou ja, ik geef het toe, op een zeker moment was ik ervan overtuigd dat ik me heus wel zou weten te redden mocht ik ooit in de bizarre situatie belanden dat ik in aan een operatietafel zou staan en iedereen mij zou aankijken als zijnde de chirurg. Slaat nergens op, ik weet het, ik verwijs dan ook even terug naar bovenstaande beroepsdeformatie. Er gaat natuurlijk niet voor niets een studie van tig jaar aan vooraf voordat je ook maar een heel klein beginnetje mag maken in de wondere medische wereld. Het kwam gewoon doordat ik ineens met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid termen opschreef als ‘Lichtenstein plastiek’ en ‘het onderklieven van de tuba’ en ook nog wist wat dat allemaal betekende. Ik voelde me net Dokter Middelbeek. Maar toen ik vervolgens mijn patiënt op papier de dood in gejaagd bleek te hebben door het per ongeluk verwisselen van een paar nogal essentiële handelingen, besloot ik dat ik het toch maar beter kon houden bij het schrijven van boeken. Dat heb ik deze keer dan ook weer met veel plezier gedaan, met Status: O.K. als resultaat.

Mariëtte Middelbeek