Column: Ik wil met je tongen

Ik hang voorover gebogen naar haar toe. Een verjaardagsfeest met veel familie. Zodra ik de kamer binnenkom, wordt mijn oog getrokken naar de taart, maar ik dwing mezelf eerst alle familieleden af te gaan om ze te begroeten. Met een ‘hallooo, wat leuk’ heb ik er al links en rechts een vage, lichte, maar beleefde en snelle kus op zitten. En dan gebeurt het.

‘Twee is genoeg.’

Tante richt zich weer op en laat mij daar met mijn lippen al in de aanslag achter. Gif kolkt door mijn aderen. WAT! Nee, twee is helemaal niet genoeg. De conventie in Nederland is drie zoenen bij de begroeting. Links, rechts, links.

En daar kan ik ook niets aan doen, ik heb het niet uitgevonden. Ik vind het zelfs flauwekul, ik bedoel, drie zoenen? Wat is dat nu weer voor ambigu aantal? Twee snap ik nog, dan heb je allebei de wangen gehad maar drie?

Maar dat doet er niet toe, want tout elkaar-tegenkomend-Nederland begroet elkaar al decennialang op deze manier.

En dan doe je daar gewoon aan mee, Tante Muts. Dan ga je niet halsstarrig je aan je eigen generatiedingetje vast zitten houden. Alsof je het afkeurt dat de rest van Nederland dit doet. Is dat wat er achter zit? Zo van ‘nee hoor, wij weten nog hoe het hoort, in onze tijd deden we dat niet.’

Nee, dat klopt. En in jullie tijd hing iedereen nog rokend boven een wieg, bestonden alcoholcontroles in het verkeer nog niet eens en moest je meteen trouwen als je gewoon een beetje seks wilde hebben met elkaar.

Maar dat doen we nu ook allemaal anders, Mrs. Ontzettend Vorige Eeuw. We hebben allerlei idiote regeltjes uit jullie sociale normenstelsel gemoderniseerd. En die twee zoenen zijn er drie geworden. Get over it.

 

Britney Spears

Dus ik sta daar voor gek in die verjaardagskamer. Met mijn lippen in tuithouding of ik in een Britney Spears-lookalike wedstrijd zit. Alsof ik net met hese stem ‘ik wil met je tongen’ in de oren van Tante Houten Plank heb gefluisterd.

Nou, dan moet ze vooral niet in Frankrijk gaan wonen. Daar is de norm vier keer zoenen. Of je elkaar nou kent of niet.

Op een feestje laatst in Parijs (ja, dat heb je goed gezien, ik gooi dat er even expres in, van Parijs. Sinds wanneer is ‘mondain’ een scheldwoord?’ En ik heb gewoon een schoonzus in Parijs en die is ook wel eens jarig.) hingen de gasten eerst hun jassen aan de kapstok, doneerden hun meegebrachte flessen wijn op het aanrecht en gingen dan zoenend de kamer rond. Vier keer. Tweemaal op de linkerwang, tweemaal op de rechterwang. Om en om dan, hè. Ze zijn wel warmbloedig, die Fransen, maar niet gek. En daarna schudden ze mijn hand en introduceerden ze zichzelf. Pascal, Rene, Hubert, Francine.

Het brak meteen het ijs. Dat stijve gehark van die Nederlanders. Ik heb nooit begrepen wat er tegen zoenen is.

Zoek er toch niet zo veel achter, want die drie wangkussen zijn letterlijk en figuurlijk oppervlakkig en betekenen niks. Tenzij je ze iets wil láten betekenen. Dan kun je het ritueel uitbreiden met allerlei lichamelijk contact.

 

Gladjakker

Maar per se willen afwijken van de standaard begroetingszoenen levert alleen maar ongemak op in sociale situaties. Op kantoor is het nog ingewikkelder. Welke collega’s feliciteer je hoe? Er zijn er altijd bij die met uitgestrekte, onbuigbare armen als ijzer op je af komen en hun hoofden naar achteren houden, alsof ze Ebola oplopen als je ze op de wang kust.

Dat zal Tante Zuurpruim vroeger ook wel gedaan hebben bij haar collega’s. Maar ik zoen drie keer. Zoals het HOORT.

En mocht er een gladjakkende slijmproduceerder bij zitten, dan beschouw ik het als collateral damage, snel ik na het zoenen naar het toilet, boen mijn wangen schoon en gil een keer tegen het handdoekenrek. Om me daarna op de taart en/of wijn te storten. Want hallo, het was toch feest?