Column: Boeken toveren je verregende vakantie weg

Stokbrood is alleen lekker in Frankrijk, dat zegt iedereen. Zelfs al koop je een baguette in een benzinestation langs de snelweg ergens net buiten een grote industriestad in de Nord, dan nóg smaakt dat ding of je persoonlijke Michelin-chef het brood heeft staan bakken voor je. Goedkope brie erbij, flesje koud water, druiven. Opeten terwijl een druilerig regenbuitje op je hoofd valt en de vrachtwagens met hun vervuilende uitlaatgassen langs je razen, et voilà: een goddelijke maaltijd. Niks meer aan doen.

Iew
Vooral niet proberen mee te nemen, zo’n ideale Franse lunch. Want in Nederland smaakt het niet. Er zijn honderden stokbroden puur voor het onderzoek geïmporteerd, er zijn kilo’s brie in auto’s vervoerd, er zijn krantenartikelen over geschreven, wetenschappers op gepromoveerd, huwelijken op stukgelopen, maar iedereen die het probeerde te doorgronden, kwam uit op dezelfde conclusie: iew. Wat is dat gortdroge, taaie mislukte langwerpige ding met wit, morsig, smakeloos smeersel er op? Vakantie-eten proberen als je weer thuis bent: niet meer doen.

Toeristenharing
Zo’n frappé met ijskoffie? Kan alleen in Griekenland. Pancakes met maple syrup? Als je in een Amerikaanse diner zit, ja. Anders: vergeet het maar. Guiness bier? Hè ja, hoe lekker was dat in die ene leuke pub in Ierland. Tom Yan soep: ach weet je nog dat stalletje op straat in Bangkok? Enzovoort, enzovoort. Zouden toeristen trouwens hetzelfde bij eten in Nederland hebben? Haring, stroopwafels, halfvolle melk?

Eten
Ik vind dit ‘het smaakt alleen op vakantie’ onzin. Je kunt me ’s nachts wakker maken voor pancakes. Ik heb ze leren eten in the USA, maar boeie. Nét zo lekker in Almere of Akkrum. IJskoffie? Jaaaa. Ook in de winter in Nederland. Met lezen is er een ander vakantie-effect: daar is de omgeving totaal irrelevant.

Omgekeerd
Het dondert helemaal niks waar je het las. Of het nou op een oersaaie camping tijdens de Mittagsruhe in het Harz-gebergte is, of een berghut vol snurkende mannen met zweetvoeten in de Dolomieten. Maakt voor de kwaliteit van het boek niks uit. Of liever gezegd: voor wat jij van het boek vindt. Want dat doet een boek met je: zodra de letters en het verhaal je vangen, zakt je omgeving weg. Omgeving, mede-vakantiegangers, slecht weer: het lost eenvoudigweg allemaal op. En is er niets anders in je wereld dan wat de schrijver jou probeert te vertellen.

Hunger games
Zo heb ik de Hunger games-trilogie van Suzanne Collins gelezen tijdens een vakantie in Frankrijk. De kranten stonden bol van de weerrecords die er werden gebroken die zomer. Nog nooit had het zó idioot veel en lang en hard geregend in die streek, nog nooit was het zó koud geweest in juli, nog nooit waren de terrassen zó leeg geweest, de koeien weggespoeld, de dakpannen weggewaaid. Ik heb er niets van gemerkt.

Tent
De regen kwam de tent in, die zomer. Met liters en bakken tegelijk. Dus waadde ik ‘s ochtends van mijn slaapzak met opgestroopte broek over het zeil, richting het campingtafeltje met boeken. Ik trok alle t-shirts over elkaar aan, want ijskoud, zette koffie, want logisch, en las. Deel 1, deel 2, deel 3. Verregend Frankrijk verdween. We lazen de drie delen met z’n drieën achter elkaar: de Hoofdpuber, de Assistentpuber en ik. ‘Niks zeggen.’ ‘Niet verraden hoe het verder gaat.’ ‘Lees eens door.’ Veel meer werd er niet gezegd in die tent. In de regen. In Zuid Frankrijk. Het was een mooie zomer.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Moederdag: boeken top-5

  • Top 10 BBQ boeken

  • De 10 populairste chicklit schrijfsters

  • Winnen: Moederdag boekenpakket

  • Young Adult top-5: september

Zoek in artikelen