Column: Een witte fotoshoot zonder mijn eyeliner

Het is hier veel te licht. Dat is het eerste wat ik denk als ik de fotostudio van Bonnita Postma binnenloop. Het stroomt binnen door de honderd meter hoge ramen en pingpongt tegen de witte muren. Licht, licht, licht. Veel mensen houden daarvan. Ik ben niet veel mensen. Ik houd van donker en dan een houtvuur aan en in de vlammen staren. ‘O, wat een mooie lichte ruimte!’ roept mijn uitgever, met wie ik de studio binnenstap. Ze kijkt verlekkerd omhoog en langs alle ramen en muren. En de fotografe staat er stralend naast en kijkt ook maar weer eens in het rond. 'Jaa,' zucht ze tevreden. Ben ik dan de enige in de hele ruimte die het doorheeft? Moet ik ze er dan op wijzen? Nou, daar gaat ie dan. ‘Maar als het zo licht is, dan zié je toch alles op zo’n foto?’ zeg ik. ‘En dat kan toch niemand willen. Mijn hele hoofd met alles daarop. En dan zo dichtbij.’ De fotografe waait mijn bezwaren weg. Letterlijk, met één handbeweging. ‘Pff.’
‘Ik heb liever dat je me in het donker fotografeert’ zeg ik. Maar niet hardop.

Beroemd
Bonnita Postma zette Maria Goos voor haar camera, Barry Atsma, Wendy van Dijk, Femke Halsema, Daan Schuurmans. Dit is zo’n opsomming waar enz. enz. achter moet. Ze fotografeert tout Nederland. Acteurs, schrijvers, filmers, kunstenaars, iedereen, iedereen. En nu mij. Ze zal wel denken, wie heb ik nou voor mijn camera. Maar ze zegt iets heel anders. ‘Ik kijk uit naar je boek,’ zegt ze. Want daarom ben ik hier. Ze gaat een foto van me maken voor in mijn nieuwe boek en voor in de brochure van de uitgever.

Make-up
Er stapt een knappe styliste binnen, die als eerste tegen me zegt ‘die blauwe eyeliner haal ik er af. Oké?’ Ik proest mijn koffie over de witte tafel. Dat is het enige aan make-up dat ik draag, die eyeliner, en dat wil ze weghalen? Ik zeg ‘maar mijn ogen dan?’ en zij zegt ‘dat kan vriendelijker.’ Ze bedoelt mijn make-up, jongens, niet mijn toon. Jeez. Ik hoor het jullie allemaal wel denken. Ik zeg ongeveer driehonderd keer ‘niet te veel, hoor’ en dan glimacht ze lief naar me. Ze tovert met poeder en kwasten en toch eyeliner, maar dan bruin. Bruin! Dit is definitief het einde der tijden.

Kleren
En dan is er ook nog zoiets als de kleding. Dit blousje is te donker, dat jurkje werkt alleen als je de laarzen er bij doet en dat jasje is weer te vaal. ‘Hier’, zegt de fotografe en we wisselen van blouse. ‘Heb je ooit aan een model je eigen kleding moeten geven?’ vraag ik. Ze schudt nee en klikt. En klikt en klikt. Ik kijk door het raam achter haar en zie het genadeloze licht. ‘Wow!’ roept ze. ‘Déze! Ja, zo!’ 

Achteraf staat ze met mijn uitgever, achter de camera het resultaat te bekijken. ‘Dat wordt nog moeilijk kiezen,’ zeggen ze alle twee. Ik geef Bonnita haar blouse terug. Ik vraag niet wanneer de foto’s klaar zijn. Dan ga ik naar huis en kijk in de spiegel. BRUINE eyeliner! Ik overweeg 112 te bellen, maar doe het niet dankzij koffie en twaalf koekjes. Dan open ik mijn laptop en ga weer schrijven. Niemand meer die ‘wow’ roept.
 

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • Truth or dare

  • Recensie: Soapsop

Zoek in artikelen