Recensie: Niemand hielp me RECENSIE

Met een enorme brok in mijn keel, en mijn ogen nog vochtig van gevallen tranen heb ik dit boek uitgelezen. De openhartige manier waarop de schrijfster vertelt over haar gruwelijke jeugd is niet iets wat je in de koude kleren gaat zitten en dit boek is dan ook niet weggelegd voor mensen met een wat teerdere ziel.

Het verhaal volgt Terrie vanaf het moment dat ze nog maar vier jaar oud is. Ze groeit op in een huis waar ze regelmatig wordt begluurd, betast en misbruikt en niemand steekt een vinger uit om haar te helpen. Dit boek is geen kreet om aandacht, of smeekbede om medelijden. Althans, zo kwam het geen moment op mij over. Natuurlijk wordt er vrij grafisch beschreven met welke wandaden van volwassenen Terrie al van jongs af aan te maken krijgt, maar dit boek is veel meer dan dat. Dit boek richt zich veel meer op de mensen die haar hadden kunnen helpen, die haar hadden MOETEN helpen... maar die dat niet deden.

Voor iemand die zo lang slachtoffer is geweest is het verbazingwekkend met hoe veel kracht Terrie haar verhaal doet in dit boek. Bij de 'heftigere' stukjes merk je gewoon dat de schrijfster een soort van afstand bewaart tussen zichzelf en de gebeurtenissen, wat het verhaal juist des te krachtiger maakt! Je leeft je vanaf het begin zo mee met dit meisje. Je wilt je over haar ontfermen en voorkomen dat nog iemand haar pijn kan doen. Ik werd tijdens het lezen echt overweldigd door een heel erg beklemmend gevoel van machteloosheid en frustratie tegenover de maatschappelijk werkers die niet ingrepen.

Ik denk dat Terrie O'Brian met dit boek iets aan het licht heeft gebracht wat veel mensen ontzettend zal schokken, en ik denk ook dat dat nodig is. Dit is zo'n boek wat het verdient om door heel veel mensen te worden gelezen, omdat het niet alleen erg veel steun kan bieden aan slachtoffers van misbruik of huiselijk geweld... het is ook een boek waarvan men kan leren hoe je een dergelijke situatie kan herkennen.

Vind jij het goed dat Terrie haar verhaal doet?