Recensie: Een dame in Parijs RECENSIE

Geschiedenis, vriendschap, familie en liefde gecombineerd met decadentie, glamour en een vleugje mysterie. Een dame in Parijs van Alyson Richman heeft het allemaal. De Franse Solange leert aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog haar grootmoeder Marthe de Florian kennen. Deze vrouw en haar appartement lijken te zijn blijven hangen in het Parijs van de belle époque. Langzaam komt Solange meer te weten over het mysterieuze leven van haar grootmoeder. Marthe wordt meer en meer een inspiratiebron voor haar en als het Duitse leger steeds dichterbij de grens van Frankrijk komt, wordt Solange gedwongen keuzes te maken over haar eigen leven; haar liefde voor een Joodse jongen.

Een dame in Parijs is een roman vol pracht en praal, waar je als lezer even deel van uitmaakt. Door de levendige en beschrijvende schrijfstijl van Richman denk je goed te weten hoe het appartement van Marthe eruitziet en wat voor een wonderlijke verschijning ze zelf is. De hoofdpersoon Solange heeft zelf schrijversambities en gebruikt Marthes levensverhaal als inspiratiebron. Op deze manier is het boek dan ook opgezet. Hoofdstukken geschreven vanuit Solange wisselen af met stukken van het levensverhaal van Marthe, alsof Solange het de roman zelf geschreven heeft.

Hoewel de roman zich afspeelt in een deprimerende periode, is het verhaal dit totaal niet. Er zijn zeker emotionele, trieste momenten maar door alle decadentie die het omgeeft, krijgt het toch een zekere luchtigheid. Richman heeft twee zeer sterke personages neergezet. Solange en Marthe zijn allebei krachtige, onafhankelijke vrouwen. Ze hebben zelf hun levens vormgegeven, nemen verantwoordelijkheid en blijven moed houden. Ook al moeten ze soms moeilijke keuzes maken, gedragen ze zich niet als slachtoffer maar pakken alles aan. Dat is erg mooi om te lezen. Als lezer kan dit ook weer ter inspiratie dienen.

Het verhaal heeft echter wel een zekere voorspelbaarheid. De behandelde thema's – de Tweede Wereldoorlog met een component van liefde, familie, verlies, het maken van keuzes en sterke vrouwen – zijn al vaak naar voren gekomen in andere, en ook betere, romans. Om je als schrijver aan dit thema te wagen, moet je wel met een ijzersterk en vernieuwend verhaal komen. De verhaallijn van Solange is hier helaas niet verrassend genoeg voor. Hoewel vermakelijk, is het verloop vrij voorspelbaar. De redding is het verleden van Marthe. Daardoor behandelt het boek meer dan alleen de oorlog. Het gaat terug naar een periode vol materialisme, uiterlijk vertoon, rijkdom en splendeur. Een tijdperk waar Marthe naar terugverlangt en dat afgezet wordt tegen de donkere periode waarin Solange leeft.

Het verhaal is indringend geschreven, waardoor je meeleeft met de personages. Ze zijn goed uitgewerkt en daardoor wordt het verhaal erg geloofwaardig. Dat is ook het belangrijkste bij een roman. Als je maar één wordt met de personages, voelt wat zij voelen en denkt wat zij denken, maakt de rest niet meer zo uit. De herkenbare thema’s en een voorspelbare verhaallijn, doen er eigenlijk niet toe wanneer je de roman in een ruk uitleest. En dat zal je met Een dame in Parijs zeker doen!