Recensie: Zwaard van glas RECENSIE

Mare Berrens heeft rood bloed, de kleur van het gewone volk. Ondanks haar normale bloed, heeft ze toch bijzondere krachten, net zoals de mensen die zilver bloed hebben. Met haar elektrische krachten - ze wordt ook wel het bliksemmeisje genoemd - heeft ze weten te ontsnappen uit het koninkrijk. Mare en Cal doen er alles aan om te vluchten en een plan te verzinnen en Mare komt er achter dat ze niet de enige is met normaal bloed en bijzondere krachten. Ze bundelen hun krachten met de anderen die bijzondere krachten hebben, maar ondertussen zit Mare ook met zichzelf in de knoop en met haar rol in de strijd.

Zwaard van glas is het tweede deel in de Rode Koningin serie en dit tweede deel gaat precies verder waar het eerste deel is gestopt. Het is lastig om het boek te bespreken zonder spoilers weg te geven en ik denk dat je dit boek het beste blanco in kan gaan. In de eerste hoofdstukken helpt Victoria Aveyard je om de gebeurtenissen van het eerste deel weer te herinneren door subtiele informatie te verwerken.

Helaas vond ik het lastig om door de eerste helft van het boek heen te komen. Er gebeurt niet zoveel, je volgt Mare en de Scharlaken Garde tijdens het vluchten, maar er gebeurt weinig spannends. Gelukkig kwam er op een gegeven moment wat actie in. Mare komt erachter dat zij niet de enige is met de combinatie van bijzondere krachten en normaal bloed en dat vormt eigenlijk de rode draad van het verhaal.

Ik had moeite om de band met Mare te behouden. In het eerste deel hadden we namelijk een kleine band opgebouwd, maar in het tweede deel is ze wat killer en meer afstandelijk geworden. Ze heeft natuurlijk het een en ander meegemaakt, maar daardoor was het soms lastig om sympathie voor haar op te brengen. Ik ergerde me af en toe aan haar: ze benadrukte telkens dat zij het bliksemmeisje is, maar dat weten we onderhand wel. Ik begon me af te vragen waarom de personen in de liefdesdriehoek gevoelens hadden voor Mare de ijskoningin.

Victoria Aveyard is er goed in om je op het verkeerde been te zetten. Dit deed ze al in het eerste deel, maar dit is haar ook gelukt in het tweede deel. Je gaat je beseffen dat echt iedereen elkaar kan verraden en dat zet je aan het denken. Toch voelt dit deel aan als een opvulling en als het middenstuk van het grotere geheel. Ik heb er dan ook lang over gedaan om dit boek uit te krijgen.

Het is een leuk boek, maar ik vond Rode Koningin een stuk beter. De langzame start van Zwaard van glas wordt wel weer goedgemaakt aan het einde, waarin Victoria Aveyard me weer heeft weten te raken en ze weer bewezen heeft dat ze een ontzettend goede schrijfster is. Ik ben heel benieuwd geworden naar deel drie na het einde van Zwaard van glas!