Recensie: Het bloed kruipt RECENSIE

Wanneer Ciaran Devine na zeven jaar gevangenschap weer vrijkomt, moet reclasseringsambtenaar Paula Cunningham de jongen begeleiden naar een leven van vrijheid in een maatschappij die hij niet meer kent. Een taak die extra bemoeilijkt wordt door de aanwezigheid van Ciarans oudere broer Thomas. Ciarans bekentenis spaarde Thomas destijds van een veel zwaardere straf. Zit er meer achter deze moord dan iedereen oorspronkelijk dacht? Wanneer Cunningham met haar vermoedens naar DCI Serena Flannagan, de rechercheur die Ciarans bekentenis afnam, stapt, ontdekt ze dat zij niet de enige is met twijfels. En dan is er nog Daniel Rolson, de zoon van het slachtoffer. Hoe zal hij op Ciarans vrijlating reageren?

‘Het bloed kruipt’ start onmiddellijk met de moord waarvan de broers Devine beschuldigd worden. In dit korte stukje verleden slaagt Stuart Neville al heel goed in het schetsen van de verhouding die bestaat tussen de oudste broer Thomas en jongste broer Ciaran. Hierdoor krijg je als lezer een ongemakkelijk gevoel dat blijft voorbestaan doorheen de rest van het verhaal.

Na deze korte introductie in het verleden, speelt het verhaal zich hoofdzakelijk in het heden af, vanaf het ogenblik dat Ciaran vrijkomt als negentienjarige. Hierbij gebruikt Neville afwisselend het perspectief van: Ciarans reclasseringsambtenaar Paula Cunningham, zoon van het moordslachtoffer Daniel Rolston, DCI Serena Flanagan en Ciarans eigen perspectief. Overige stukken verleden komen steeds binnen de beleving van één personage aan bod als zijnde een flashback. Dit wordt duidelijk aangegeven en op een natuurlijke manier met de rest van het verhaal verweven waardoor ze een fijne aanvulling vormen.

Wat absoluut opvalt in dit verhaal is Neville’s vermogen om zijn lezer naar een beleving te sturen. Door zijn personages op een bepaalde manier te beschrijven, leidt hij je als het ware naar het gevoel dat bij hen hoort. Het lot van de personages is dan ook rechtstreeks verbonden aan de leesbeleving. Deze karma-achtige manier van schrijven laat toe om te voorspellen wat er met elk personage zal gebeuren.

Desondanks haalt dat de spanning nauwelijks uit het verhaal. Neville heeft voor meer dan genoeg vragen gezorgd rondom de broers Devine waardoor je als lezer blijft lezen tot je alle antwoorden hebt. Soms overdrijft hij hierin, vooral in de verhaallijnen van Flannagan en Cunningham waarbij er nogal wat informatie aan bod komt die gemakkelijk kon worden weg gelaten.

‘Het bloed kruipt’ van Stuart Neville is een fijne thriller, doordrongen door een gevoel van onrust dat je terugvindt op elke pagina. Zijn personages dwingen je mee te gaan in het verhaal en de vele geheimen maken dat je blijft lezen tot je de waarheid achter alles hebt ontdekt.