Recensie: De moeder de vrouw RECENSIE

Twee van Renate Dorresteins succesvolle romans zijn ter gelegenheid van Moederdag gebundeld in de roman De Moeder de vrouw.

Ontaarde moeders vertelt over vier generaties vrouwen die samen een geheim delen waar ze maar niet uit lijken te komen. Totdat een van hen besluit haar kont tegen de krib te gooien, met alle gevolgen van dien.

In Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor maken we kennis met Heleen, wiens moeder een herseninfarct krijgt. Worstelend met haar eigen problemen – opvliegers, vermoedens van vreemdgaan, haar dochter, vraagt ze zich af of ze het op kan brengen om de zorg voor haar moeder op zich te nemen.

De boeken van Renate Dorrestein staan altijd garant voor prachtverhalen en De moeder de vrouw is hierop geen uitzondering. Qua thema passen de twee gebundelde boeken perfect bij elkaar. Beide hebben sterke vrouwelijke hoofdpersonen die worstelen met herkenbare problemen en met de soms complexe relaties tussen moeders en dochters. De mannen in het boek zijn wat sullig, op Siert in Ontaarde Moeders na en komen hierdoor wat minder goed uit de verf dan hun vrouwelijke ‘tegenspeelsters’. Vanaf het allereerste begin trekt de schrijfster je mee in de wereld van vier generaties vrouwen. Het verhaal is soms hard, soms ontroerend, soms provocerend en met een rauw randje, maar altijd boeiend. De stijl van Dorrestein ten top.

Ook Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor is soms pijnlijk herkenbaar. Die moeder, die je eigenlijk niet eens zo heel erg leuk vindt misschien, die vroeger wellicht niet eens zo heel erg lief tegen je was, maar van wie je ondanks alles toch houdt. Moet je die ineens in huis gaan nemen? Met alle problemen die je zelf al hebt? Hier worstelt de vijftigjarige Heleen mee. Heleen, die barst van de opvliegers, een vileine humor heeft – ze noemt zichzelf de Bridget-Jones-voor gevorderden, haar man verdenkt van vreemdgaan en een zeventienjarige zoon heeft die zijn vleugels uitslaat. Dit personage lééft gewoon en is het meest herkenbaar in dit boek. Ook al ben je nog een stuk jonger als lezer, en ben je zelf nog geen moeder, iedereen heeft een moeder (of heeft er in elk geval 1 gehad) dus dit boek zal ook voor de chicklit-generatie herkenbaar zijn.

De moeder de vrouw leest fijn. Is niet te hoogdravend, het is een beetje alsof je – daar is ze weer – met je moeder aan tafel zit. Scherp, tongue-in-cheek, direct: de vertelstijl van Dorrestein spat van de pagina’s.

Het boek laat je nadenken over je eigen familierelaties, over wat jij zou doen als je in de situatie zou zitten waarin de hoofdpersonen in deze twee gebundelde boeken zich bevinden. De schrijfster doseert goed, zodat de lezer tot het eind van de boek – waarin alles duidelijk wordt - geïnteresseerd blijft.

Renate Dorrestein weet als geen ander de lezer te boeien, en is daar met De Moeder de Vrouw ook zeker weer in geslaagd.