Recensie: Glorie RECENSIE

Recensie: Glorie - Patricia Jozef

Soms is de kunst de kunst zelve

Patricia Jozef laat de lezer in Glorie kennismaken met de eenendertigjarige filosoof Marcel. Hij woont samen met zijn vrouw Elisabeth-Marie, zijn dochter Mette en zijn stiefzoon Baba in een huis en is werkloos. Hij slijt zijn dagen met het schrijven van sollicitatiebrieven en het doen van huishoudelijke klusjes. Maar dan verandert alles. Marcels oog valt op een vacature bij de Teniers Academie. Met enige dichterlijke vrijheid geeft hij zijn CV opnieuw vorm en gaat hij naar het sollicitatiegesprek.

Vrijwel direct valt de roman van Jozef in de smaak. In haar debuut, Glorie, hanteert ze een aantrekkelijke schrijfstijl waarbij ze de lezer ogenschijnlijk simpel meetrekt in het verhaal van Marcel, terwijl ze tegelijkertijd prikkelt met filosofische uitspraken. Hoewel Marcel in eerste instantie een zwarte blik op de wereld lijkt te hebben, 'Weer thuis blijf ik in de gang staan, kijk naar boven en denk: dit is een prachtige traphal om je in op te hangen', is hij voor iedereen goed te begrijpen: hij is werkloos en heeft weinig toekomstperspectief. Uiterst realistisch en precies geeft Jozef deze passages weer: de somberheid en nutteloosheid straalt van Marcel af.

Boeiend daarbij zijn ook de delen waarin Marcel spreekt met zijn moeder. De vrouw heeft eigenlijk hulp nodig, maar is te trots dit te aanvaarden. Ze vertolkt hiermee de rol van menig oude vrouw: 'Hilde vraagt aan mijn moeder waarmee Familiehulp zoal van dienst kan zijn. Waarop mijn moeder nadenkt en haar schouders ophaalt.'

De toonzetting verandert wanneer Marcel, met hulp van de creatieve pen, een baan krijgt op de Academie. Hoewel hij aangenomen wordt als eventmanager, krijgt hij ook de taak les te geven. Daarnaast mag hij meedenken over het curriculum op school en mag hij een conferentie organiseren. Zijn leven lijkt op rolletjes te lopen, zeker wanneer hij het voor elkaar krijgt Bodine Bourdeaud'hui op de conferentie te krijgen. Echter, dan blijkt het tegendeel. Zijn succes heeft hem te dicht bij de directeur gebracht en dat blijkt funest.

Glorie krijgt een extra bijzonder tintje door het tweede deel, verteld vanuit kunstenares Bodine. Nog voor de lezer goed en wel antwoorden heeft op zijn vragen omtrent Marcel wordt zijn vertelling stopgezet en het volgende deel beslaat passages over kunst, de bedoeling en de essentie ervan. Jozef begeeft zich daarbij regelmatig op het filosofische pad, geheel in de stijl van Marcel. Ze laat de personages samen met de lezer mijmeren over de kunstwereld, het leven als kunstenaar en het essentie van een betekenis.

'Soms hebben mensen iets van een insect. Je kunt links springen of rechts of heel hard weglopen, ze blijven je achtervolgen.' Glorie is vooral een verhaal dat verbaast, verrast en uitnodigt tot nadenken en filosoferen. Jozef maakt de grens tussen ambitie en geluk bespreekbaar en laat de lezer oordelen over het juiste ervan. Haar debuut bewandelt regelmatig de grenzen binnen de kunstwereld, waarbij kritiek altijd om een hoekje staat te wachten. Het aantrekkelijke maar ook toegankelijke taalgebruik helpt daarbij. Het nodigt de lezer uit tot deelnemen. Een verrassende plotwending, waarbij de essentie van Glorie floreert, schudt hem vervolgens wakker: 'Dit zijn geen tijden om altijd maar ethisch te willen handelen. Wie zo denkt, is naïef en brengt de organisatie in gevaar.' Jozef slaagt met vlag en wimpel.

Dit was de Chicklit.nl recensie van Glorie - Patricia Jozef