Recensie: Iers dagboek RECENSIE

Recensie: Iers dagboek – Benoîte Groult

‘Ierland is een uitputtend land. Om hier te overleven moet je jong zijn, of getikt, of aan de drank, of afgestompt: of alle vier tegelijk!’

Het is 1977 wanneer Benoîte Groult samen met haar echtgenoot Paul Guimard een stuk grond koopt aan de Ierse zuidkust. Ze laten er een huis op bouwen. Beiden zijn groot liefhebber van zeevisserij.

Familie, vrienden en kennissen komen graag bij het echtpaar logeren. Ook Kurt, de minnaar van Benoîte komt regelmatig langs om tijd met zijn geliefde door te brengen. Haar echtgenoot wordt dan geacht tijdelijk hun huis te verlaten. Tijdens zijn huwelijk heeft ook Paul meerdere affaires gehad. Benoîte nam zijn ontrouw altijd voor lief. Nu is de beurt aan Paul om zijn vrouw te laten beminnen door een ander.

Iers dagboek is een visserijlogboek verweven met de dagelijkse belevenissen van twintig zomers die Benoîte en Paul op hun geliefde plek doorbrachten. In 2015, een jaar voordat ze stierf besloot haar dochter om haar moeders droom werkelijkheid te maken en de verhalen te bundelen. Groult schreef onophoudelijk. Eerder schreef ze de roman ‘zout op mijn huid.’ De lezers van haar vorige boek zullen veel details herkennen in haar dagboek. Hieruit blijkt dat de schrijfster met ietwat vervormde personages veel van haar leven prijsgaf.   

Ze is onvermoeibaar en onverzadigbaar. Ondanks de zware storm die in Ierland vaak de kop opsteekt en de eeuwige drizzle (aanhoudende motregen) en wanneer door de hoge leeftijd, haar lichaam enkele gebreken vertoont is het uitgesloten dat ze de zeevisserij opgeeft. 

Iers dagboek is vooral een ode aan de vrouw. Een vrouw die vrij is om haar eigen keuzes te maken.

Die zelf bepaalt met wie en wanneer ze de liefde bedrijft. Haar echtgenoot met wie ze al dertig jaar samenleeft, maar die niet in staat is om haar seksueel nog te geven wat ze nodig heeft. Een minnaar die misschien minder intellectueel is maar haar tot grote hoogte in bed brengt. Dit alles met goedkeuren van haar kinderen.

De romantiek viert hoogtij wanneer Kurt zijn gevoelens tijdens zijn afwezigheid voor haar op papier zet. Toch zou ze nimmer haar echtgenoot verlaten uit angst dat de liefde die ze voor Kurt voelt dan zou veranderen.

Maar naarmate de jaren verstrijken zal ook Kurt langzaamaan verdwijnen. De inmiddels tachtigjarige man is steeds minder de vurige minnaar die hij aanvankelijk was.

Haar eigen lichaam is ook langzaam in verval gegaan. De reuma vervormt haar vingers en haar billen zijn de ronding kwijt. Steeds vaker is ze zichzelf bewust dat haar ogen hun glans hebben verloren.

Aan het einde van haar leven is ze slechts gelukkig met haar schrijverschap. Ze heeft haar lezers haar grote wijsheid kunnen overbrengen. 

Iers dagboek blinkt niet uit door het land waarin de passages zich afspelen, niet door de tomeloze energie van de hoofdpersoon, niet door de bekende mensen die haar revue passeerden, maar door de kwetsbaarheid die de schrijfster tentoonstelt.

Recensie: Iers dagboek – Benoîte Groult