Recensie: Serotonine RECENSIE

Recensie: Serotonine – Michel Houellebecq

Michel Houellebecq is een van Frankrijks beste literaire exportproducten, maar hij staat niet bepaald bekend als een 'vrolijke Frans'. Zijn boeken hebben doorgaans een redelijk sombere ondertoon, maar in zijn zevende roman - Serotonine - heeft hij een adequate remedie tegen de allesomvattende Weltschmerz: geluk op voorschrift. Happy vibes in de vorm van 15mg Captorix, een (fictief) antidepressivum van de nieuwe generatie.

In Serotonine maak je kennis met Florent-Claude Labrouste, een Franse agronoom van 46 jaar. Op vakantie in het Spaanse Almería beseft hij dat hij niet langer verder wil met zijn high maintenance Japanse vriendinnetje Yuzu. Hij zoekt koortsachtig naar manieren om zich van haar te ontdoen en besluit uiteindelijk om zelf de benen te nemen. Vervolgens herspint hij de draad van zijn leven en gaat op zoek naar verloren liefdes en een oude studiegenoot. Dat voert hem van Parijs naar Normandië waar hij toeschouwer is van een boerenopstand. En het brengt hem uiteindelijk opnieuw in de buurt van zijn grote liefde Camille.

Begint het boek eerder luchtig, met een komieke beschrijving van hoe genadeloos verveling en ergernis kunnen toeslaan in een relatie, over hoe vluchtig en broos iets als liefde kan zijn, dan schakelt Houellebecq al snel over naar hem vertrouwde versnellingen: seks en anti-feministisch geschut. Vrouwvriendelijk kan je de hoofdpersoon - en bij uitbreiding de schrijver? - bezwaarlijk noemen. Maar in dit boek waarin de medicatie een serieuze rem zet op de vleselijke verlangens, gloort er toch hoop aan de horizon. Houellebecq erkent bijna de waarde van liefde in zijn puurste vorm. Als in een hunkeren naar een soort samenhorigheid. 

Serotonine is een goed geschreven boek. Geschreven door een man die schrijven kan. Al rijmt de inhoud niet met de titel. De boerenopstand die beschreven wordt in het verhaal wordt door sommigen gezien als een voorbode van het protest van de gele hesjes. Toeval of niet, wie zal het zeggen. In de media wordt Houellebecq alleszins wel eens een visionair genoemd, ook al omdat hij in vorig werk (Platform) zou alluderen op de aanslagen van 9/11. 

Het minste wat je van de schrijver kan zeggen is dat hij voeling heeft met de complexe maatschappij waarin we leven. Hij schuwt geen onderwerp of controverse. Zelfmoord, bestialiteit, pedofilie, Europa en zijn vele regels, melkquota, echtscheiding, het menselijk egoïsme, de teloorgang van tradities, ... De schrijver pakt wel graag en vaak uit met zijn brede literaire kennis en rijke woordenschat. Hij verwijst maar al te graag naar grote namen en gebruikt graag moeilijke woorden.

Lijkt het in het begin een 'doorlezertje' te worden, dan verhoogt de leesinspanning naarmate je vordert in het boek. Een aangehouden leesdiscipline is wel aanbevolen als je dit boek wilt uitlezen. Kenmerkend voor het verhaal is de onverschilligheid die zo eigen is aan depressie. Het hoofdpersonage is aanwezig, registreert, maar grijpt zelden in. Het is geen gemakkelijk boek, maar het stemt wel tot nadenken over het leven, onze levensinstelling en de apathie die velen - al dan niet onder invloed van antidepressiva - aan de dag leggen.

Recensie: Serotonine – Michel Houellebecq