Recensie: Donkergroen bijna zwart  RECENSIE

Recensie: Donkergroen bijna zwart – Mareike Fallwickl 

Moritz en Raffael zijn twee vrienden die vanaf hun eerste ontmoeting al onafscheidelijk zijn. De jongens wonen in een eenzaam bergdorpje, waar Moritz en zijn moeder pas net zijn komen wonen en waar ze maar moeilijk contact krijgen met de bewoners. Terwijl Moritz’ moeder Marie blij zou moeten zijn dat haar zoon een vriendje heeft gevonden, is ze dat allesbehalve. Ze vertrouwt Raffael namelijk helemaal niet. Wanneer Johanna dan bij de twee vrienden op school komt na het overlijden van haar ouders, ontstaat er een fatale driehoek die de vriendschap behoorlijk onder druk zet. Zestien jaar later staat Raffael ineens weer bij Moritz op de stoep. Nog eenmaal wordt alles op het spel gezet. 

De prachtige cover zorgt ervoor dat Donkergroen bijna zwart je aandacht trekt. Hoewel de cover erg simpel is, heeft het toch een bepaalde uitstraling die ervoor zorgt dat je dit boek in de boekhandel zult oppakken. Als je dan de flaptekst leest, ben je waarschijnlijk helemaal verkocht. De flaptekst roept vragen op bij jou als lezer waardoor je niet anders kunt dan het boek lezen. En die nieuwsgierigheid wordt beloond! 

Ook tijdens het lezen van Donkergroen bijna zwart zul je al gauw stuiten op een aantal vragen. Geleidelijk aan krijg je de antwoorden op die vragen, maar vaak leidt een antwoord ook weer tot nieuwe vragen. Je wordt nieuwsgieriger naar het einde met elke bladzijde die je omslaat. Donkergroen bijna zwart is geen eng of spannend verhaal, maar doordat je al vrij snel meeleeft met de personages, kruipt er toch een soort van spanning onder je huid en kun je gewoonweg niet stoppen met lezen totdat je weet hoe het verhaal uiteindelijk afloopt. 

Door de vele perspectiefwisselingen, krijgt de lezer een perfect beeld van wat er gebeurt en hoe de personages dat beleven. Deze perspectieven bevatten echt geen woord te veel en geven je een complete inzage in de gevoelens en gedachten van de personages. Het zal niet lang duren voor je volledig meeleeft met de personages op zo’n manier alsof je zelf meemaakt wat zij meemaken. Er zijn maar weinig boeken die zo’n gevoel bij de lezer kunnen oproepen.  

Mijn favoriete perspectief was dat van Marie, Moritz’ moeder. Zij is vooral een gemakkelijk personage om in je hart te sluiten en de uitgebreide gedachtegangen van Marie schetsen een enorm duidelijk beeld van de situaties waarin de personages zich bevinden, van het begin tot het eind. Het perspectief van Johanna vond ik, in tegenstelling tot dat van Marie, minder interessant. Ook bij Johanna gaat Mareike Fallwickl er diep op in hoe haar leven eruit heeft gezien in de jaren dat ze met Moritz en Raffael bevriend was, evenals dat haar heden uitgebreid wordt geschetst. Maar met haar kon ik maar moeilijk een band opbouwen tijdens het lezen van Donkergroen bijna zwart. Ik denk dat het zelfs helemaal niet is gelukt, achteraf gezien. 

Mareike Fallwickl heeft een enorm aangename schrijfstijl, wat er tevens ook aan bijdraagt dat je Donkergroen bijna zwart geen seconde aan de kant wil leggen. De pagina’s vliegen om en je raakt als lezer volledig opgezogen in het hartverscheurende verhaal. Ook is het verhaal geen seconde voorspelbaar, iets wat ik toch wel erg kan waarderen in een boek. 

De aangename schrijfstijl van Mareike Fallwickl, het originele plot met onverwachte wendingen en de levensechte personages maken Donkergroen bijna zwart tot een absolute must-read! Ik denk dat ik met de ontdekking van Donkergroen bijna zwart zelfs een nieuwe favoriet heb gevonden! 

Recensie: Donkergroen bijna zwart – Mareike Fallwickl