Recensie: De hoogste eer RECENSIE

Recensie: De hoogste eer – Danielle Steel

De hoogste eer van Danielle Steel is een familiesaga die zich concentreert rond het leven van Gaëlle. Ze is 16 jaar oud wanneer de Duitsers Frankrijk binnenvallen en ze ontsnapt aan de oorlogsgruwelen. Gaëlle gaat stiekem in het verzet en helpt kinderen in veiligheid te brengen. Toch wordt ze na de oorlog beschuldigd van collaboratie. Ze vlucht naar Parijs waar ze in de modellenwereld rolt. Ze trouwt met een rijke Amerikaan, krijgt een dochter, maar ook aan dat geluk komt abrupt een eind. Het leven van Gaëlle loopt niet over rozen, maar ze biedt alle uitdagingen glansrijk het hoofd. Aan het einde van haar leven besluit haar kleindochter, die een gerespecteerd journalist is, om de reputatie van Gaëlle in ere te herstellen. Zal dit haar lukken?

Daniëlle Steel heeft al 165 boeken op haar naam staan. Ze is dus al een oude rot in het vak. Ze is ondertussen ook al een kranige zeventiger en ook al is haar schrijfstijl verrassend actueel, het conservatieve gedachtegoed met betrekking tot vrouwen schemert er toch vaak door. Ze zet Gaëlle neer als een soort heldin, die onversaagd, met gevaar voor eigen leven kinderen naar een veiliger leven brengt, maar eens er een man in het spel is krijgen we een klassiek romantisch verhaal.

Het feit dat Gaëlle op haar 21ste trouwt met een 28-jaar oudere, rijke man en zij op dat moment nog maagd is doet toch wel denken aan de 'Fifty Shades of Grey'-verhaallijn. En dat Gaëlle bij haar aankomst in Parijs zomaar een job als model bij Dior krijgt aangeboden heeft ook Disney-allures. Dus het is een verhaal met de nodige glitter and glamour. Anderzijds krijg je doorheen het verhaal toch enkele mooie levenslessen mee. Als in 'wees mild voor elkaar' en 'heb je naasten lief'. Een verhaal met een moraal dus.

Doordat het verhaal een tijd van bijna 80 jaar - van de 16-jarige Gaëlle tot de 95-jarige Gaëlle - overspant in 300 bladzijden worden sommigen dingen wel echt in sneltreinvaart verteld. En dat laat weinig ruimte over voor diepgang. Er wordt soms gezapt van de ene levensgebeurtenis naar de andere. Er zit daardoor natuurlijk wel veel vaart in het boek. Het staat garant voor een fijne leeservaring die je niet alleen door 8 decennia van iemands leven voert, maar ook door Frankrijk en New York en door een heel web aan menselijke relaties.  

Wat ik persoonlijk bijzonder pakkend vond aan De hoogste eer was dat het hoofdpersonage Gaëlle in haar leven niet gespaard wordt van tegenslagen. Maar ze blijft nooit bij de pakken zitten en weet haar leven toch telkens weer een nieuwe wending te geven. Ze is een liefdevolle vrouw die er het beste van maakt, ook wanneer de omstandigheden niet in haar voordeel zijn. Ze komt over als een sterke, zelfbewuste vrouw die als het nodig is haar mannetje staat.

De hoogste eer is zeker de moeite van het lezen waard. Het neemt je mee naar de oorlogsjaren in Frankrijk en het voorzichtige herstel nadien. Het maakt een zeer onfrisse passage in de geschiedenis van Europa erg tastbaar. Het is een tijd waarin onnoemelijk veel verliezen geleden zijn. En tegelijk merk je in het leven van Gaëlle dezelfde dynamiek: verlies en herstel. Telkens weer. Een verhaal over leven, liefhebben, veerkracht en veel bovenmenselijke moed.

Recensie: De hoogste eer – Danielle Steel