De gebroeders Maxilari - David Pefko RECENSIE

Recensie: De gebroeders Maxilari - David Pefko

De zomervakantie is aangebroken voor de tieners Levi en Ze’ev Maxilari. Ze dwalen doelloos door Amsterdam-Zuid en proberen zo weinig mogelijk thuis door te brengen. Niet verwonderlijk, want moeder Maxilari komt haar bed amper uit en gedraagt zich niet als een moederfiguur voor de jongens. Het arme gezin weet je eindjes amper aan elkaar te knopen en de enige stabiliteit wordt geboden door hun grootmoeder. Ze dromen volop van een beter leven, maar wanneer ze een baantje aangeboden krijgen bij een winkelier in de buurt verandert de zomervakantie in een onverwacht avontuur.

Waar het begin van De gebroeders Maxilari doet denken aan het Nederlandstalige antwoord op Shuggie Bain, is dat later in het boek veel minder het geval. De toon van Pefko is niet zwaarmoedig te noemen, ook al is het leven van de broers zeker niet rooskleurig. Daardoor doet de auteur iets vreemd met het gemoed van de lezer. Waar sommige andere auteurs uit lijken te zijn op een soort emotionele impact, is het Pefko meer om de reis te doen. Je geniet als lezer van de ontdekking van het leven van de broers. Nergens voel je eigenlijk medelijden met hen, en dat geeft ondanks alles veel positieve vibes.

Er zijn niet veel uitgewerkte personages terug te vinden in De gebroeders Maxilari, en dat houdt het overzichtelijk. De wereld van de broers is niet erg groot en dat komt sterk naar voren op deze manier. De personages die wel uitgewerkt zijn, boren zich een weg naar je hart. Met al hun goede en slechte kanten. Pefko weet ronde karakters op papier te zetten die levensecht aanvoelen. Het mooie is dat er geen oordeel verbonden is aan de daden van de personages, maar doordat de broers wel een mening over alles hebben, wordt je wel geprikkeld om er over na te denken.

Pefko hanteert een enorme consistentie in vorm en stijl. Je ervaart als lezer geen storende elementen tijdens het lezen. Het tempo ligt niet hoog, maar is wel passend bij het verhaal. Er zit meer dan genoeg humor verpakt in het verhaal en dat helpt mee bij de eerder genoemde positieve vibes. Het is af en toe vrij zwartgallige humor, maar dat houd je niet tegen om te grinniken tijdens het lezen en het zorgt desondanks voor de nodige luchtigheid zonder dat het kolder wordt. Dat op zich is een hele verwezenlijking van de auteur, want de grens is dun en nergens wordt het bizar of ongemakkelijk.

Verschillende thema’s komen aan bod en worden eigenlijk allemaal sterk uitgewerkt. Aangezien de broers Joods zijn, is er aandacht voor de oorlog en de behandeling van de Joden. Dat kan onorigineel klinken, maar de auteur pakt het zo aan dat het eigenlijk fris aanvoelt. Het is interessant om bepaalde zaken vanuit een ander perspectief te zien. En eigenlijk geldt dat ook voor de andere thema’s zoals armoede en het hebben van een ouder met mentale problemen. Doordat de broers een erg verschillende kijk op het leven hebben, is niets in De gebroeders Maxilari helemaal zwart of wit.

De gebroeders Maxilari was terug te vinden op de longlist van de Libris Literatuur Prijs, maar heeft de shortlist jammer genoeg niet gehaald. Dat betekent dat de andere boeken nog veel beter moeten zijn, want dit werk van Pefko is absoluut de moeite waard om te lezen. Het is een mooie combinatie van historie, coming-of-age en een sprankeltje avontuur.  

Recensie: De gebroeders Maxilari - David Pefko