Turbulentie RECENSIE

Oktober is de internationale borstkankermaand, een wereldwijd probleem dat het hele jaar door aandacht zou moeten krijgen, als je het mij vraagt. Mariette Middelbeek heeft het voor elkaar gekregen om een vlotte, Nederlandse chicklit te schrijven én je bij de keel te grijpen als het gaat om deze slopende ziekte. Een deel van de opbrengsten van dit boek gaan dan ook naar Stichting Pink Ribbon - een prachtig gebaar van Mariette en alleen daarom al het kopen waard.
In Turbulentie lees je hoe het de hoofdpersoon, de jonge en hippe stewardes Sara Doesburg, vergaat wanneer haar oudere zus Anouk voor haar leven moet vechten door borstkanker. Haar kleine neefje Max wordt aan haar zorg overgelaten en dat is iets waar ze niet bepaald op zit te wachten... Het mooie van dit boek vind ik dat je niet door de zieke ogen van Anouk kijkt, maar de ziekte juist door de naasten van Anouk beleeft. Want hoe zwaar en verschrikkelijk het moet zijn voor degene die ziek is, de familie en vrienden om haar heen hebben het minstens zo moeilijk. Hierdoor heeft Mariette een snaar bij mij weten te raken. In het begin wordt Sara neergezet als een partygirl die alleen maar aan haar uiterlijk en aan mannen denkt - wat op zich soms wel begon te irriteren - maar juist het contrast met hoe ze verandert in een zorgzame en volwassen vrouw is mooi en innemend beschreven. Het einde van het boek grijpt je bij de keel en die brok tranen blijven echt niet weg. Dit boek heeft alles wat dit bijzondere thema nodig heeft: humor, verdriet en diepgang. Mariette Middelbeek heeft in mijn ogen nu inderdaad bewezen het Nederlandse antwoord te zijn op Jill Mansell en Sophie Kinsella! Chapeau!