Recensie: Touch Me Not  RECENSIE

Recensie: Touch Me Not 

Adina Pintilie is een Roemeense filmregisseur en scenarioschrijver. Haar debuutfilm Touch Me Not werd bekroond met de Gouden Beer op het 68e Internationale Filmfestival van Berlijn.  

Een filmmaker en haar personages wagen zich aan een persoonlijke zoektocht naar het begrip van en de emotie bij intimiteit. Touch Me Not volgt op de onduidelijke grens tussen realiteit en fictie de emotioneel geladen verkenningstochten van Laura, Tomas en Christian. De film viedt een diep empatisch inzicht in hun leven. Verlangend naar intimiteit, maar tegelijk ook beperkt door angsten en weerstand, werken ze aan het verkennen en overwinnen van oude patronen, afweermechanismen en taboes.  

Touch Me Not kijkt naar hoe we intimiteit kunnen vinden op de meest onverwachte manieren, hoe we van iemand anders kunnen houden zonder onszelf te verliezen, hoe we toestaan dat we aangeraakt kunnen worden door onszelf de ruimte te geven. Dit is een mooie boodschap, de uitwerking is echter erg onaangenaam. Wat dan ook opmerkelijk is aan deze film is dat ondanks dat hij veel mensen heeft gechoqueerd, toch een Gouden Beer heeft ontvangen op het filmfestival.  

Het verhaal is moeilijk te ontrafelen als je de samenvatting niet hebt gelezen. De precieze bedoeling wordt ook niet duidelijk gemaakt, dit komt vooral doordat ze de subtiele grens tussen fictie en realiteit constant in beeld wil brengen maar hier niet in slaagt. 

De scènes waar Pinitilie namelijk zelf in beeld komt als regisseur, zijn overbodig. Hierdoor krijg je het gevoel dat je naar een documentaire kijkt (wat blijkbaar de bedoeling is), maar ze hebben geen meerwaarde en zijn zelfs verwarrend. Als ze dit had weggelaten, snap je het verhaal dat ze wil overbrengen waarschijnlijk beter. 

Daarbij wil ze een empathisch gevoel bij de kijkers wekken. Echter, door de soms confronterende beelden, werkt dit averechts en ga je je afkeren. Hierdoor wordt Touch Me Not voor een kleiner publiek geschikt. 

Hoewel er acteurs en 'gewone mensen' in de film spelen, is het niet duidelijk wie de acteurs zijn en wie niet. Aan de ene kant is dit positief, dit wil namelijk zeggen dat de acteurs zich enorm goed kunnen inleven in hun personage en het net echt lijkt. Aan de andere kant is dit een negatief punt, je ziet de 'echte mensen' ook als acteur waardoor je ze niet serieus neemt.  

Het enige positieve punt in de film gaat hierdoor dan ook naar de acteurs. Het is namelijk knap dat alle personages in deze film zich letterlijk en figuurlijk blootstellen voor de camera en het publiek. Hier moet je toch zelfvertrouwen voor hebben en dat is erg bijzonder.   

Uiteindelijk zijn films die een grote prijs ontvangen, niet altijd geschikt voor het grote publiek. Het is dapper dat Pintilie met haar film de nodige reacties op wil roepen, maar met deze aanpak zal ze geen taboes doorbreken. De een zal dit kunst noemen, de ander gekkenwerk. 

Recensie: Touch Me Not