Recensie: Tiempo compartido  RECENSIE

Recensie: Tiempo compartido 

Tiempo compartido is de tweede film van het grote Mexicaanse filmtalent Sebastián Hofmann (38), die vijf jaar geleden op het filmfestival van Rotterdam debuteerde met zijn opmerkelijke zombiedrama Halley. Hij is tevens beeldend kunstenaar en filmeditor.

Tiempo Compartido gaat over Pedro en zijn gezin. Ze gaan samen naar een tropisch paradijs. Eenmaal daar aangekomen is het eerder een nachtmerrie dan een paradijs. Dankzij een fout met de boeking moeten twee families een appartement noodgedwongen delen. Maar niets is wat het lijkt. Pedro gaat verhaal halen en raakt steeds verder verstrikt in een mysterieus complot. Sebastian Hofmann verdraait de onschuldige vakantieproblemen in een zenuwslopende mysterie.

Het verhaal begint heel rustig met een gezin die gewoon lekker op vakantie gaat, niks aan de hand dus. Maar langzaam maar zeker beginnen er rare dingen te gebeuren. Nadat je erachter komt dat een familie hetzelfde appartement heeft gehuurd, begint de spanning op te lopen. Je krijgt al meteen het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Het is jammer dat deze spanning die maar blijft oplopen gedurende de film, niet echt een spectaculair einde heeft.

Je blijft je namelijk afvragen wat hier nu aan de hand is en waar de film zich naartoe werkt. Echter wanneer dit uiteindelijk duidelijk wordt, valt het allemaal erg tegen. Het intens spannende complot wordt in één keer over boord gegooid en het einde lijkt hierdoor erg slecht bedacht.

Hofmann probeert deze onderhuidse spanning te verdikken door bijvoorbeeld een enge ruimte toe te voegen zoals de kelder waar niet veel licht schijnt. Je verwacht dat ieder moment het licht kan uitvallen en er dan iets gaat gebeuren. Jammer genoeg word je ook hier op het verkeerde been gezet.

Ondanks het zeer slechte einde, laat de film wel een indruk achter. De decors en het kleurenpallet zijn wel een pluspuntje, die zullen je dus het meeste bijblijven. Bijvoorbeeld het interieur die van binnen aangekleed is met details van pasteltinten terwijl buiten vooral nadrukkelijke neon kleuren gebruikt zijn. Ook is er op een mooie locatie gefilmd, deze past helemaal bij het verhaal.

De acteurs zijn allemaal geloofwaardig. Een heuse performance wordt het echter jammer genoeg niet. Vooral tijdens de ‘onthullende’ scène komt het allemaal nogal lachwekkend over, je neemt het allemaal niet meer serieus. Dit kan een gevolg zijn van het plot maar de acteur maakt het ook niet echt beter. Dit is wel jammer.

Tiempo Compartido blijft helaas een vage film. Het verhaal komt niet sterk genoeg naar voren. Je verwacht heel veel maar uiteindelijk blijf je achter met een gefrustreerd gevoel. Was het dit? Heb ik hiervoor een nogal saaie film zitten kijken?

Recensie: Tiempo compartido