Recensie: En uit de bergen kwam de echo RECENSIE

Wat is Khaled Hosseini toch een genie in verhalen vertellen. Na zijn twee voorgaande boeken De vliegeraar en Duizend schitterende zonnen gelezen te hebben, waren mijn verwachtingen voor dit derde boek zeer hooggespannen. Maar wederom heeft het boek me niet teleurgesteld. Integendeel zelfs. Het verhaal grijpt je vanaf de eerste pagina, waar het je meeneemt naar Kabul, Afganistan, naar gebeurtenissen en levens die - gelukkig - ver van mij af staan. Maar Khaled’s manier van vertellen maakt dat dit geen belemmering vormt en dat je elke beweging, omgeving en gebeurtenis zo voor je ziet en de gevoelens bijna proeft. Je zit echt in het verhaal - waarin je emoties alle kanten op geslingerd worden - en je raast als een speer door het boek heen. Je wilt weten hoe het de verschillende mensen vergaan is en of dingen nog ‘goed’ kunnen komen.

In het boek volg je een heleboel verschillende personages, wiens levens op een prachtige manier in elkaar vervlochten of met elkaar gelinkt zijn. Het boek is eigenlijk opgedeeld in allemaal korte verhalen an sich, die zich afspelen in verschillende tijdperken en zelfs op verschillende continenten, en stukje bij beetje kom je de banden tussen de verschillende personages te weten. Dat maakt ook dat je op een gegeven moment zelf naar de banden gaat gissen: ‘Oh, misschien is dit wel de zoon van’ of ‘Hey, was dat niet het overbuurjongetje van…’.
Veel verschillende personages kan een valkuil zijn voor een schrijver. Vaak krijg je zo’n gedwongen gevoel mee alsof alle personages nog even in het piepkleine verhaal gepropt moesten worden, wat niet ten goede komt aan de diepgang ervan. Je hebt geen tijd om een band met iedereen op te bouwen. En hoeveel ik bij En uit de bergen kwam de echo wel meer met de ene persoon meeleefde dan met de andere, had ik hier bij dit boek helemaal geen last van. Khaled Hosseini weet in slechts tientallen pagina’s een verhaal over iemand neer te zetten, waardoor je voldoende achtergrond van die persoon meekrijgt en hier echt een gevoel bij kunt vormen. En dat vind ik knap.

Net als zijn voorgaande twee boeken is ook En uit de bergen kwam de echo geen feelgood verhaal. Ter illustratie: ik heb in een overvolle metro achter het boek weggedoken gezeten om te voorkomen dat mensen zagen dat er een traan over mijn wang rolde. Maar wel weer een prachtig verhaal, dat het verdient om gelezen te worden!

Wat vind jij van dit derde boek van Khaled Hosseini?